آدمی سر به سر همه عیب است

پرده عیبهاش برناییست

زیر این پرده چون برون آید

همه بیچارگی و رسواییست

ملک عالم به زیر تنهاییست

مرد تنها نشان زیباییست

نتوان گفت دلت دریاییست

خلق را مأمن است و ملجاییست

ماه را پیشه چرخ پیماییست

شاه را کار ملک پیراییست

هر چه داننده گوید از جاییست

پی نادان مرو، که خود راییست

هر یکی را در آن جهان جاییست

وندران منزلی و ماواییست

آن مبین کم سریست یا پاییست؟

بشنو کین سخن هم از جاییست

شیوهٔ رند باده پیمائی‌ست

هنر آفتاب رسوائی‌ست

هر کجا سایه افکند خورشید

ذره ناچار مست و شیدائی‌ست

نه به یارم مجال دسترس است

[...]

دل من در فراق شیداییست

خسته از درد ناشکیباییست

گر پریشان شدست معذورست

دایماً زان دو زلف سوداییست

عشق او را چگونه شرح دهم

[...]

شهر بغداد دلگشا جاییست

در میانش چو دجله دریاییست

هر کجا تازه سرو رعنایی‌ست

قد موزون سروبالایی‌ست

دل گرفتار ماه سیما ئیست

جان هوادار سرو بالائیست

گه جنون گاه عقل و گه مستی

در دل تنگ ما تماشائیست

در غم عشق هر پری روئی

[...]

طرفه هنگامه و الالائیست

بلعجب بربشول و غوغائیست‌

کار او با جمال و زیباییست

هنر و پیشه‌اش خودآراییست