این دو شغل برید و عرض به تو

یافته خرمی و زیبایی

روی این را همه بیفروزی

صدر آن را همه بیارایی

چون پدید آمدی تو بر هر کس

[...]

لحن نای محمد نایی

ارغنونی بود به تنهایی

عشق و رنج محمد نایی

مر مرا گشت اینت رسوایی

چند پویی به گرد عالم چند؟

چند کوبی طریق پویایی؟

تا کی از بهر قوت و شهوت نفس

همچو کاسانه می‌نیاسایی؟

چون بدان شهر جان فرود آیی

زین همه دردسر بیاسایی‌

گر بکوشی زخود برون آیی

چون بدانجا رسی بیاسایی

تا درون و برون نیارایی

حضرت قدس را کجا شایی‌؟

تا زدل زنگ حرص نزدایی

دیدهٔ سر تو بازنگشایی

برقع از روی غنچه بگشایی

چهرهٔ یاسمن‌ بیارایی

لحن خوش دار چون به کوه آیی

کوه را بانگ خر چه فرمایی

چون ز پنجم روان بیارایی

پس به اوّل چرا فرود آیی

جمله گفتند خالق مایی

بر همه حالها تو دانایی

ور نکو گویی و نکو رایی

همچو اقبال باش هر جایی

مردم آنگه رسد به زیبایی

که شود همچو باد صحرایی

چون سلیمان تو ملک را شایی

که چو یوسف به حسن زیبایی

صفت دوستان هر جایی

چیست جز تیرگی و رعنایی

ظالمی خیره رای هر جایی

چون ورا پیش شاه بستایی

لیکن اکنون سخن تو آرایی

هم تو این را جواب فرمایی

تا دل و دولتست و بینایی

جود و فرهنگ و هنگ و والایی

زانکه در مذهبش قوی رایی

دست بر کار و پای بر جایی