دور دور بدی است خاقانی

هیچ بد فعل نیک ننماید

نیکی از بد مجوی و راضی باش

که ز نیکان تو را بدی ناید

پرورشگاه او چنان باید

کز زمین سر به آسمان ساید

طاقی از گل چنان برآراید

کز ستاره چراغ برباید

گفت منذر که نقش‌بند آید

باز نقشی ز نو برآراید

صبح روشن ز شب پدید آید

لعل صافی ز سنگ می‌زاید

وانکه گفتید حجتی باید

که بدو عهد بسته بگشاید

راح و ریحان که مجلس آراید

نوش و نقلی که بزم را شاید

شادمان جان شاه می‌باید

جان ما گر فدا شود شاید

چون شکر ریز خنده بگشاید

خاک تا سالها شکر خاید

چاره‌ای کاو علاج را شاید

به تو آن چاره ساز بنماید

که به خوان دست خویش بگشاید

مگر آنگه که میهمان آید

ای چنان این‌چنین همی شاید

تا کنم آنچه با تو می‌باید

وان دعا‌ها که دولت افزاید

وانچنان تاج و تخت را شاید

تا عیاری به عدل بنماید

بر عیالان‌ِ من ببخشاید

تا قیامت قیام ننماید

کس رخ بسته باز نگشاید

نیم مستست چشم دلبر من

خوابش از هیچگونه می ناید

چشم دارم که تو بحکم کرم

زان شرابی که جان بیفزاید

چشم او را به خواب بسته کنی

[...]

ور نه در بانگ و نعره افزاید

تاج فرق خروس برباید

اندرین کار عقلِ راه نمای

هرچ دربست ، زود بگشاید

با خرد هم رجوع باید کرد

تا خرد خود به ما چه فرماید

فکر بکرم چو روی بنماید

هوش ز ارباب عقل برباید

خاصه در مدحت جهان هنر

که ز شکرش؛ شکر همی خاید

شرف الدین مظفر، آنکه سپهر

[...]

چون که معشوق روی بنماید

بصرم را بصیرت افزاید