فکر بکرم چو روی بنماید
هوش ز ارباب عقل برباید
خاصه در مدحت جهان هنر
که ز شکرش؛ شکر همی خاید
شرف الدین مظفر، آنکه سپهر
حضرتش را بفخر بستاید
آنکه هر دم هزار سحر حلال
کلکش از نظم و نثر بنماید
و آنکه گاه عطا ز دیده ی کان
کرمش خون لعل بگشاید
جنبش چرخ با سریر درش
نزند دم که باد پیماید
ما در طبع با سحاب کفش
بر دل بحر و کان ببخشاید
ای بزرگی که روز اهل هنر
جز ز خاک در تو بر ناید
لفظ عذبت چو گوهر افشاند
ابر ازو جز بگریه نگراید
نوک کلکت چو عنبر آمیزد
مشک بر عارض سمن ساید
روح واله شود چو گاه مسیر
پرنیان را بعنبر آلاید
وحی منزل کند چو سحر مبین
بزبان صریر فرماید
گر زمین را بسبزه فضل ربیع
آفتاب از شرف، بیاراید
تو نظر بر زمین فکن، که زمین
زین شرف سر بر آسمان ساید
ور ضمیرت ز ذره باد آرد
ذره را ز آفتاب ننگ آید
قلمت دیده ی معانی را
روشنی در سواد بفزاید
کرمت مخزن ایادی را
در بروی امید بگشاید
دست ادراک گرچه نتواند
که نهال ثنات پیراید
نو عروس ضمیر من که ز حسن
سر موئیش در نمی باید
باد در حکم مدحت تو کزو،
بی گمان عمر جاودان زاید
تا بسیط زمین ز رنگ ستم
عدلت آیینه وار بزداید
بد سگالت در اندهی که مقیم
خون حسرت ز دیده پالاید
دور حکم ترا اساسی باد
که ز دور فلک نفرساید
تو ز رفعت بر آسمان که عدوت،
بر زمین گرد فرو شود، شاید
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن شعری است که به مدح و ستایش شرف الدین مظفر، هنرمند و شخصیت بزرگ پرداخته است. شاعر در این شعر ابراز می‌دارد که وجود چنین بزرگانی باعث می‌شود که عقل و هوش انسان تحت تأثیر قرار گیرد. او همچنین بر بروز هنر و زیبایی‌های ظاهری و باطنی تاکید می‌کند و از ویژگی‌های خلاقانه و دستاوردهای شگفت‌انگیز مظفر سخن می‌گوید. شاعر به تضاد بین عدالت و ستم اشاره دارد و امیدوار است که با وجود نظرات و کرم این بزرگ، تمامی زمین به فضیلت و زیبایی باطل شود. در نهایت، او از قدرت و فضیلت مظفر در آفرینش و هنر ستایش می‌کند و آن را نشانی از برکت و حیات جاودان می‌داند.
هوش مصنوعی: وقتی که فکر من به کار افتد و چهره‌ام را نشان دهد، هوش و فهم از دست عقل و خرد بهتر می‌رود.
هوش مصنوعی: به ویژه در ستایش هنر جهان که از شیرینی آن، خود شیرینی به دست می‌آید.
هوش مصنوعی: شرف الدین مظفر، کسی است که به بزرگی و عظمت وجود خود افتخار می‌کند و آسمان وجودش را به خاطر مقام و شأنش می‌ستاید.
هوش مصنوعی: آن کسی که هر لحظه هزاران جادو و شگفتی را با کلام زیبا و منظم خود نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: آن کسی که گاهی با بخشش خود، اشکِ شوق از چشمانش جاری می‌شود، مانند خون لعل (خون قرمز رنگ) را به نمایش می‌گذارد.
هوش مصنوعی: حرکت چرخ‌ها به آرامی و بی‌صدا صورت می‌گیرد و نباید انتظار داشت که در این مسیر، صدای شگفت‌انگیزی شنیده شود.
هوش مصنوعی: ما به طبیعت خود مانند ابرهایم که با پا بر روی دل دریا می‌زند و به آن زیبایی و زندگی می‌بخشد.
هوش مصنوعی: ای بزرگوار، روزی که اهل هنر به نمایش مهارت‌های خود می‌پردازند، جز از خاک و زمین چیزی از تو به وجود نمی‌آید.
هوش مصنوعی: زمانی که ابر باران را نازل می‌کند، هیچ‌کس جز با اشک و اندوه به آن نگاه نمی‌کند.
هوش مصنوعی: وقتی نوک کلاهی که به آن عطری خوشبو می‌زنند، با بویی مانند عنبر آمیخته شود، بوی مشک بر روی چهره گل سمن می‌نشیند.
هوش مصنوعی: روح انسان دچار شگفتی و شادمانی می‌شود زمانی که بوی خوش عطر و دنیا را در مسیر نسیم‌های خوشبو احساس کند.
هوش مصنوعی: وقتی صبحگاهان حقیقتی آشکار می‌شود، گفتاری بلند و رسا از آن به گوش می‌رسد.
هوش مصنوعی: اگر زمین با سبزه و برکت بهار و تابش خورشید از جایگاه خود آرایش بیابد.
هوش مصنوعی: به زمین نگاه کن، زیرا این زمین به خاطر این مقام بلند به آسمان بلند می‌شود.
هوش مصنوعی: اگر ضمیر تو از یک ذره باد باشد، آن ذره از آفتاب خجالت می‌کشد.
هوش مصنوعی: نوشته‌ات قدرتی دارد که مفاهیم را در دل کلمات بیشتر و روشن‌تر می‌کند.
هوش مصنوعی: کرم و لطف تو به انسان‌ها کمک می‌کند تا امید به زندگی و آینده را پیدا کنند و درهای موفقیت را به رویشان باز کند.
هوش مصنوعی: اگرچه دست فهم و درک انسان نمی‌تواند درخت خوش‌بختی را پرورش دهد، اما این به معنای ناامیدی نیست.
هوش مصنوعی: عروس جدید دل من، که زیبایی‌اش به اندازه‌ای است که نمی‌توان به راحتی از او چشم برداشت.
هوش مصنوعی: باد به عنوان ستایشگر تو عمل می‌کند و از آن به یقین، زندگی ابدی به وجود می‌آید.
هوش مصنوعی: تا زمانی که ظلم و ستم بر روی زمین سایه افکنده، عدالت مانند آینه‌ای می‌تواند آن را پاک کند و نقاب ستم را بردارد.
هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساسات عمیق و تأثر از ناکامی‌ها و غم‌هایی می‌پردازد که در دل وجود دارد. بدی‌ها و مشکلات به قدری ذهن را درگیر کرده که شخص در حالتی از اندوه و حسرت به سر می‌برد و این حالت را به جایگاهی نسبت می‌دهد که حتی اشک‌هایی که از چشمانش می‌ریزد، به نوعی نشانی از این حسرت و غم است.
هوش مصنوعی: حاکمیت تو باید بر اساس و پایه‌ای محکم باشد تا از چرخش‌های زمان و حوادث روزگار آسیب نبیند.
هوش مصنوعی: شاید به خاطر بلندی و مقام تو، دشمنی‌ات بر روی زمین به زمین بیفتد و افت کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چرخ گردان نهاده دارد گوش
تا ملک مر ورا چه فرماید
زحل از هیبتش نمیداند
که فلک را چگونه پیماید
صورت خشمش ار ز هیبت خویش
[...]
بد ز بد گوهران پدید آید
هر کسی آن کند کزو زاید
ای خداوند رای سامی تو
مملکت را همی بیاراید
عزم تو ملک شاه را تیغ است
که چو تیغش ز زنگ بزداید
از غم و رنج و انده و تیمار
[...]
عزت آن جهان همی باید
گر ذلیلم در این جهان شاید
جز مکارم زشمس دین ناید
سیرت سروران چنین باید
رتبت ملک و زینت دولت
از خصالش همی بیفزاید
معجزات از بیان او خیزد
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.