خَبث خُبث تو بسوزد پاک

بگذرد خاک پایت از افلاک

سرِّ قرآن پاک با دل پاک

درد گوید به صوت اندُهناک

ورنه گشتی به قعر چاه هلاک

آب و بادت دهد به آتش و خاک

دل او بودی از خیانت پاک

چون ز اشکال هند تختهٔ خاک

گر گشایند چنبرِ افلاک

شرع او را از آن نیاید باک

پاک ناید ز مردم بی‌باک

عود ناید ز دود چوب اراک

مسند و مرقدش بر از افلاک

مشرب و منهلش ز عالم پاک

و آن تن سر بریده در گِل و خاک

وآن عزیزان به تیغ دلها چاک

یک جهانند زیر این افلاک

کام پر زهر و خانه پر تریاک

نکند صبر نفس تو ناپاک

کاب او آتش است و بادش خاک

شاکر از فعلشان شده ضحّاک

پیش هاروت در نشسته به خاک

آن دوت از آرزو سپرده به خاک

وآن دوت از قدر برده بر افلاک

یک عتاب و به رفق فرقد خاک

یک حدیث و دو جامه در بر چاک

باش گنجور در نشیمن خاک

ورنه بگذر از انجم و افلاک

بی‌روانی شریف و جانی پاک

چه بُوَد جسم جز که مشتی خاک

از برون پاک وز درون ناپاک

کیست این هست صوفئی چالاک

نی چنانست گردش بی‌باک

زلف شب را گرفته کش سوی خاک

ابر شسته ز روی هامون پاک

هرچه آلایشست از رخ خاک

جز دو رنگی نشد ز مرگ هلاک

مرد یک رنگ را ز مرگ چه باک

باز دُرّی کز آب زاد و مغاک

لاجرم خاک شد ز خاک چو خاک