گفتم ار می‌زدند ایشانش

بهر اشکال کفر و ایمانش

که به هرجا رسد چو دندانش

بدهد بر مزاج او جانش

هر که را برگزید یزدانش

بر زمانه رواست فرمانش

سفله چون خواند رو به مهمانش

پس چه نانش شکن چه دندانش

آنکه نان رست در دل و جانش

باده بی‌باده خورد مهمانش

تا قیامت نخورده مهمانش

یک شکم نان سیر بر خوانش

هرکه یکدم نشست بر خوانش

عقل برخاست از پی جانش

شد جهان تا شد او جهانبانش

چون نهانخانهٔ دل و جانش

خصمش از دم زند ز پیکانش

ره نماید زه گریبانش

اندر آن جنگ دشمن و خصمانش

صورت شیر بود و شادروانش

چون صدا بازگشته بر جانش

چون قضا تیره ره فراوانش

دید در فَروَز گریبانش

دو درم بهر جامه و نانش

خانهٔ جغد هست چون خوانش

نخرد کس به ترّه‌ای نانش

ور شود کشته گاه جولانش

صید در زیر زخم دندانش

یک سخن زین و عالمی دانش

همچو قرآن پارسی خوانش

کی رها می کنند خصمانش

که وزد باد بر گریبانش

آنچنان کن ز دیو پنهانش

که نبیند مگر سلیمانش

بحر و بر هردو زیر فرمانش

بری و بحری آفرین خوانش

نام خود داغ کرد بر رانش

داد سرهنگی بیابانش

بر تن هرکه رفت پیکانش

رخت برداشت از تنش جانش