و آخرین دور که‌آسمان رانَد

خطبهٔ خاتمت هم او خوانَد

قدر اهل هنر کسی داند

که هنر نامه‌ها بسی خواند

قصهٔ نا‌شنیده او داند

نامهٔ نا‌نبشته او خواند

فانی آن شد که نقش خویش نخواند

هرکه این نقش خواند باقی ماند

خواند شه را که دادگر داند

کز ستمگاره داد بستاند

شاه بهرام کاین فسانه بخواند

در فسون فلک شگفت بماند

تخت گیرد کلاه بستاند

بنشیند غبار بنشاند

زند گشتاسبی به جز تو که خواند؟

زنده‌دار کیان به جز تو که ماند؟

هرکه تاج از دو شیر بستاند

خلقش آن‌روز تاجور داند

خطبهٔ عدل خویشتن برخواند

لؤلؤ تر ز لعل تازه فشاند

منهی‌یی زانکه نامه داند خواند

این سخن را به سمع شاه رساند

آتشت را ز جوش بنشاند

آبی از بهر جوی ما ماند

این عزیمت که بشر بر وی خواند

هم دران دیو بوالفضولی ماند

با پریچهره کام دل می‌راند

بر خود افسونِ چشم ِ بد می‌خواند

ور درین ره خرش فروماند

خرگه آنجا زند که او داند

خود درون رفت و جای خویش بماند

میهمان را به جای خویش نشاند

گرچه پس‌رو ز پیش‌رو می‌ماند

پیش‌رو باز مانده را می‌خواند

اشک چون شمع نیم‌سوز فشاند

خفته تا وقت نیم روز بماند

آنچنان بر پیش فرس می‌راند

که ازو باد باز پس می‌ماند

باز ماهان به کار خود درماند

بر خود استغفراللهی برخواند