بهره داده وجود را به تمام

زان لب و دیده‌ها به سین سلام

گفت شاها کنون تو خود بخرام

که مرا بیش از این نماند مقام

بر من آن هردو مهترند و امام

بر روانشان ز من درود و سلام

عقل مر نفس را دهد پیغام

کای ز من مر ترا درود و سلام

میل تو هست جمله سوی طعام

نه به دارالخلود و دارلسلام

خویشتن بین بوی چو دیو مدام

تا بوی زیر چرخ آینه فام

بر درِ اهل دل به وقت طعام

گندمی گزدمی بود ز حرام

عاشقان را برای جستن نام

نز برای حصول لذّت و کام

از نخست آوریده این پیغام

به پسین آفریده این خود کام

آن بت ماه روی سیم اندام

چون زرت کرد خوش‌رو و خوش نام

آن شنیدی که در ولایت شام

رفته بودند اشتران به چرام

در فتادند هردوان ناکام

زاغ و بلبل به طمع دانه به دام

حال فیروز و اردشیر عظام

اردوان دلیر با بهرام

روغن کنجدی که بودی عام

شد ز گلها عزیز و نیکو نام

چند روز او نیافت هیچ طعام

صید را بر نهاد بر ره دام

ز اتفاق آهویی فتاد به دام

مرد را ناگهان برآمد کام

وقت را شکر کن که در ایام

زاده‌ای در میانهٔ اسلام

رفت زی روم و فدی از اسلام

تا شوند از جهاد نیکو نام

ناشده در بهشت و دار سلام

چون سلامت بُوَد نیافته کام

چون به غربت درون نهادی گام

عارت از فخر دان و ننگ از نام