نشنیدی که راند در امثال

رو تو عم غم شمار و خال وبال

بندهٔ زن شدن به شهوت و مال

پس براو حکم کردن اینت محال

بندهٔ زن مشو حرام و حلال

تا نگرداندت عیال عیال

لیکن از بخت ما و گردش حال

بود بر من حرام و بر تو حلال

مال ایتام داشته به حلال

خورده اموال بیوه و اطفال

هرکه دارد حرام نان عیال

سخنش دان که گشت سحر حلال

در و دیوار رخنه چون غربال

باد و باران منقی و کیال

وآنچه را نام کرده‌اند سُعال

قصبهٔ ریّه را کند بد حال

صدهزاران مریض را هر سال

بکشند از تباهی افعال

هفتمین خانه جای جفت و عیال

که از آن به شود همه احوال

زین سخنهای خوش چو آب زلال

گشت طالب به هند در چیپال

گویمت گر کنی ز من تو سؤال

این نکوتر بسی که سبع طوال

رسانیده‌ام سخن به کمال

می‌بترسم که راه یافت زوال

بیتی از شعر من سوی بد حال

کم نباشد ز بیست بیت‌المال

گرچه در غفلت اندرین سی سال

دفتر من سیاه کرد خیال

بدر بودم شدم هلال مثال

نه بخندند ابلهان ز هلال

گفت اگر نه ز بهر این سه خصال

بودیی بودمی حیات وبال

جگر گرم را خطش چو شمال

نم پذیرفته چون ادیم زلال

نطق او در ره جواب و سؤال

تازه و خوش چو در بهار شمال

گفت تو کیستی چنین بد حال

گفت هستم ستودهٔ ابدال