پادشا خویش آتش و دریاست

خاک و خویشی او چو باد هواست

ایزد از بنده راستی درخواست

دولت راست راستکان راست

شاه یک شب سحرگهی برخاست

برِ زن رفت و عذر رفته بخواست

دل خازن ز بیم شه برخاست

جام جُستن گرفت از چپ و راست

هردو را پیش خواند و مرغ بخواست

شحنه را گفت اگر نگویی راست

که چنین است و حق به دست شماست

لیکن این از جواب گردد راست

لیک زین پس چو دادخواهی خواست

به تأمّل نگاه کن چپ و راست

از برِ شاه آهویی برخاست

که به جستن تو گفتیی که صباست

شه چو غوّاص و ملک چون دریاست

خفتنش در درون آب خطاست

عادل و کم طمع به ملک سزاست

طامع و ظالم از خدای جداست

دولت اکنون ز امن و عدل جداست

هرکه ظالم‌تراست ملک او راست

از قضا را وبای گاوان خاست

هرکرا پنج بود چار بکاست

خواجه خواند چو کار باشد راست

پس چو شد کژ غلام‌زادهٔ ماست

گرش همسایه دید از چپ و راست

گوید این عقد اخوتست رواست

گفت این از خدای باید خواست

از من این خواستن نیاید راست

برتری مر خدای را زیباست

که به ملکت همیشه بی‌همتاست

فالج از اصل و فعل استرخاست

لیک بر جانبیست چپ یا راست

راس را خانهٔ شرف جوزاست

سرطان آنکه مشتری را جاست

این سخنها ز کاتب چپ و راست

عذر سیصد هزار ساله بخواست

شرع چون صبح صادق آمد راست

که فزون شد به نور و هیچ نکاست