پُر کتان و قصب شد انبار‌ش

زر به صندوق و خز به خروار‌ش

کارگر بین که خاک خونخوار‌ش

چون فکند از نشانهٔ کارش‌؟

وانکه مریخ بست پرگار‌ش

گوهر سرخ بود در کارش

چاره آن شد که چار و ناچارش

مهربانی بود سزاوارش

نیک‌مرد آن بوَد که در کارش

رخنه نارد فریبِ دینارش

پیرمرد از شگفتی کارش

خیره شد چون شنید گفتار‌ش

برکشیده ز خط پرگار‌ش

چار مهره به چار دیوار‌ش

عذرها خواستند بسیارش

هر دو یکدل شدند در کارش

اوفتاده ز سرو پر بارش

نار در آب و آب در نار‌ش

گل دل بشکفد ز دیدارش

دل گل بشکفد ز رخسارش

بخت ما را فکند در دامش

حسن خود را نهاد بر بارش

از لطیفی که آفرید خدای

[...]

سرو، نازان شود ز رفتارش

پسته، شیرین شود ز گفتارش

شادی سنبل، بنفشه دمش

برخی پسته ی شکربارش

همه نقش است خط چون مورش

[...]

تا چگونه ست رنگ رخسارش

یا چه رنگست لعل دربارش

تا جگرخوار یا شکر خوارند

در قفس طوطیان گفتارش

تا کجا برد پستۀ تنگش

[...]

هر که نازک بود تن یارش

گو دل نازنین نگه دارش

عاشق گل دروغ می‌گوید

که تحمل نمی‌کند خارش

نیکخواها در آتشم بگذار

[...]

هر که نامهربان بود یارش

واجب است احتمال آزارش

طاقت رفتنم نمی‌ماند

چون نظر می‌کنم به رفتارش

وز سخن گفتنش چنان مستم

[...]

سنگک کوچکی ز منقارش

کمتر از فندقی است مقدارش

ای خنک آنکه حق بود یارش

گرم باشد همیشه بازارش

ذکر اسرار و لطف انوارش

ذکر آن کشف ها ز دیدارش

که چسان است و چیست مقدارش

نزد او روشن است معیارش

کرم خوردی و درون انبارش

کی بماندی بعالم آثارش

ره بریدیم خوش ز گفتارش

بسوی منزل پر انوارش