آل مروان و آل سفله زیاد

که نرفتند جز به راه عناد

آنچه پذرفته بود هیچ نداد

مر ورا در دهان نار نهاد

به دروغی دهد سرش بر باد

از خدا و رسول نارد یاد

عمروعاص و یزید و ابن‌زیاد

همچو قوم ثمود و صالح و عاد

هیچ ناورده در رهِ بیداد

مصطفی را و مرتضی را یاد

لعنت دادگر برآنکس باد

که مر او را کند به نیکی یاد

همه از آب این دو روزه نهاد

تازه و تر چو رودهٔ پر باد

همه از آب این دو روزه نهاد

تازه و تر چو رودهٔ پر باد

هوششان در سرای بی‌فریاد

باز چون گوش کرّ مادرزاد

انس دارد همیشه با زهّاد

زانکه زهّاد برتر از عبّاد

دایه‌ای زیر این کهن بنیاد

نیست کس را چو عقل مادرزاد

کرد باید ز بهر کسب معاد

کاسه چون کیسهٔ خرد پر داد

حاکم عقل را در این بنیاد

کارها محکم است و دلها شاد

اندرین خاکدان ز آتش و باد

ز آب روی تو برد خاک نژاد

از پی مصلحت درین بنیاد

کاوّلش آتش است و آخر باد

مخر آن عشوه کاندرین بنیاد

عشوه تن پر کند ولیک از باد

در جهان خراب بی‌فریاد

کس گرفتار بادِ عشوه مباد

خال بر رویمست مادرزاد

آتش عشق تو شرر بنهاد

گفت چون نطق پر شکر بگشاد

کُله خواجگی ز سر بنهاد

او امیریست کاندرین بنیاد

از پی عزّ شرع و دادن داد