آدمی را دو بلا کرد رهی

برد از هر دو بلا روسیهی

یا کند پر شکم خویش ز نان

یا کند پشت خود ز آب تهی

چند بر طلعت خود پرده نهی

پرده بردار که بی پرده بهی

خشک ابری که بود ز آب تهی

ناید از وی صفت آب دهی

دل چو خم چند بر آوازه نهی

ناید آوازه جز از خم تهی

با تو گفتند کزین غم نرهی

تا ز سر افسر شاهی ننهی

مرد ره را جگر شیر دهی

بار او بر کتف شیر نهی

مشنو از شاخ به جز بوی بهی

گرچه آبی بود از میوه دهی

غنچه سان باشدش از روز بهی

دل پر از یار و ز اغیار تهی

زان سبب دیده اش از نور تهی

مانده بی خاصیت نوردهی

پری از خویش و ز جز خویش تهی

از همه در نظر خویش بهی

ابرویت راست به هر مو گرهی

هر گره بر رگ جان عقده نهی

بازگشتند همه دست تهی

شاه را در صدد عرضه دهی

نیست در هیچ هوس بوی بهی

دل ما را ز هوس ساز تهی

گفت این کنده بپا از چه نهی

مگرت شد ز خرد مغز تهی

که از این بار گران باز رهی

کنده و چنبره برپا ننهی

تا دماغش شود از باد تهی

ناورد فکرتش این روسیهی

گفت رَو تا که ز هجرم بِرَهی

نام بی مهری بر من ننهی