فضل او کامده در شیب و فراز

آشنا پرور و بیگانه نواز

نیستی کوه چرا عربده ساز

هر چه گویند تو را گویی باز

داد هنگامه مشعوقی ساز

شیوه جلوه گری کرد آغاز

دل او پردگی پرده آز

مانده در پرده ازو چهره راز

آن یکی پردگی پرده ناز

چنگ ناهید ازو یافته ساز

جان که ناید به لب از شوق و نیاز

با لبش گو که چه سان گوید راز

چشمش از طلعت خود روشن ساز

بر دلش کن در آن گلشن باز

چون نباشد نظر کس به تو باز

دانه چین مرغ شوی وقت نماز

فیض خور نیست به هر شیب و فراز

بهر نفعی که به وی گردد باز

هر چه دادند به آن داده بساز

سوی ناآمده گردن مفراز

دیو چون گشت خجالت زده باز

داد راهب زپی او آواز

بلبل از منبر گل نغمه نواز

قمری از سرو سهی زمزمه ساز

خواجه گفتش که حدی کن آغاز

داد قانون حدی سازی ساز

کار این چند جگرگوشه بساز

خرجی من به دگر ماه انداز

آمد و ساخت وضویی به نیاز

بست بر یک طرف احرام نماز

باز گفتا که دهد دور و دراز

مجلس خوش حسن بصری ساز

معنی آنجا که کشد دامن ناز

گفت و گو را نرسد دست نیاز

این چه حور است درین حله ناز

کرده از دولت جاوید طراز

کشد از وزن به بر خلعت ناز

کند از قافیه دامانش طراز

بر سر چهره نهد زلف مجاز

شود از پرده حقیقت پرداز