گر به تشریف قبولش بنوازی ملک است

ور به تازانه قهرش بزنی شیطان است

گر به تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

در عجم آن سه که خواند عربش چاره غم

لب نوش و خط سبز و گل روی حسن است

از خیال تو بهر سو که نظر می کردم

پیش چشمم در و دیوار مصور می شد

اعتمای بنمای و بگذر بهر خدای

تا نبینی که در این خرقه چه نادرویشم

بنده خویشتنم خوان که به شاهی برسم

مگسی را که تو پرواز دهی شاهین است

بندگی هیچ نکردیم و طمع می دارم

که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید

گر فراقت نکشد جان به وصالت بدهم

تو گرو بردی اگر جفت و اگر طاق آید

دامن خویش ز خون مژه گلشن کردم

در فراق تو چه گل ها که به دامن کردم

نایدم آه ز ضعف از دل غمناک برون

ورنه می آمدم از عهده افلاک برون

گر بگویم که توام یا تو منی نیست عجب

از زبان تو برون آمده حرف از دهنم

گنج قارون که فرو می رود از خشم هنوز

خوانده باشی که هم از غیرت درویشان است

نامه نی عقد گهر ریخته بر صفحه سیم

نامه نی عنبر تر ریخته بر برگ سمن

گربه تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

به جز ارواح مکرم که ز دیوان ازل

به خداوندیشان خط غلامی دادم

خاک تن، باد روان، آب بقا آتش جان

بی تکلف به فدای ره ایشان بادم

پس از آن چند نفرگاه به زرگاه به زور

[...]

من و از دائره خط تو امید خلاص

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد

نگذارم که در آئی به خیال دگران

شیخ را دیدم و گفتم مگر از عهد قدیم

قدری به شده ای باز همان است که بود

بلبل از عشق گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

یار جان می‌طلبد سر نگذارم چه کنم

دارد اندیشه سر جان نسپارم چه کنم