چو بدین دیر بر افتادم از آن بزه سرور

خیره شد چشم دلم از اثر شعلۀ طور

بسر افکنده مرا آرزوی وصل تو شور

سایه طوبی و دل جوئی حور و لب جوی

صبحگاهان که عمر سربگرفت ازکف وی

گفت با ناله که ای فرقه دلداده بغی

دیگر این تافته سر را مفرازید به نی

که بسی منزلتش هست برداور حی

چونکه بنشینی در بزم و بری دست بمی

می‌برد حسرت از آن رزم روان جم و کی

ملک افسوس خورد کز چه بشر نبود وی

تا که آید بزمین صومعه گیرد در ری

اندران صومعه یک عمر نشیند تا کی

[...]

تا تو را آمده در ملک خراسان ماوا

طوس فردوس برین گشت و نهالش طوبی

عرش یکتا به طواف در تو صبح و مسا

گشته با این عظمت ازره تظعیم دو تا

نازپرورده تنی را که چون جان داشت نبی

به جهان زینت آغوش رسول عربی

یک جهان تشنه به خونش همه خونخوار غبی

گشت چون مصحف اوراق ز هر شیخ وصیی

تخت با تاج همی گفت که ای افسر کی

گر شهنشاه کند عزم سپاهان از ری

آذر افروزد در دشت عراق از آزار

فروردین گردد بستان سپاهان در ری

کوه در زلزله افتد ز سم اسب یلان

[...]

رفته در منطقه جدی و در ایوان جدی

شده جائی که در آنجا عرب اندازد نی

گفتی ای دوست مرا با چه سمت می شمری

من چگویم که تو از حال دلم آگاهی

کار من چاکری و کار تو فرماندهی است

سمت بنده غلامی سمت تو شاهی

بنده چون گشتم هم تابعم و هم خاضع

شاه چون گشتی هم آمری و هم ناهی

بولای تو ز اخلاص کنم جانبازی

به خیال تو ز اخلاص کنم همراهی

با تو دلشاد چو در باغ بهاران بلبل

بی تو افسرده چو بر ریک بیابان ماهی

هر کجا پای نهی سر نهم اندر قدمت

جان فشانم برهت ای صنم خرگاهی

نشود یکسر مو کاسته از بندگیم

گر بیفزائی بر راتبه ام ورکاهی

ای امیری اگر از حال تو غافل شده دوست

تو مکن غفلت و اهل می خواهی

یاد باد آنکه ز مینای طرب ساغر می

همچو خیام بنوشیدم ازآن پی در پی

بود در محفل ما چنگ و رباب و دف و نی

کی زدم تکیه به کاوس کی و حاتم طی؟!

جولائی

نظیری

خاکِ آمل شده در زیرِ پیِ آتش‌، طی

ای مسلمانان‌، آبی بفشانید به وی

این همان خطهٔ نامی‌ست که از عهد قدیم

دورها کرده به امنیت و آسایش‌، طی

بوده در عهد منوچهر، یکی حصن عظیم

[...]