ای که دیدی رخ آن دلبر پیمان شکنم

یا رسیدی به سر کوی بت سیمتنم

چه شود گر بگذاری که به صدگونه نیاز

چشم تو بوسه زنم در قدمت سرفکنم

گر مرا زهره آن نیست که بینم رخ او

[...]

گر بخاکم گذرد یوسف گل پیرهنم

بوی پیراهن یوسف شنوند از کفنم

بفراق تو گرفتار ترم روز بروز

کس باین روز گرفتار مبادا که منم!

کوه غم گشتم و هر لحظه کنم سینه خویش

[...]

گشت صد پاره بشمشیر جفای تو تنم

گل صد برگ بهار غم عشق تو منم

اشک گلگون و رخ زرد مرا خوار مبین

که اگر سرخ اگر زرد گل این چمنم

با دل خون شده دم می زنم از لطف لبت

[...]

عشق پیدا شد و گفتا که رفیق تو منم

آتش افکند ز غیرت بدل و جان و تنم

شد فراموش ز تکرار خموشی سخنم

تخته مشق سکوت است زبان در دهنم

بس که بی روی تو دارم سر خونریزی خود

می شوم کشته، اگر تیغ کشد موی تنم!

ز آب غربت به سر راه نشاطم گل شد

[...]

با خیالت به مراد دل خود در سخنم

آه اگر چرخ جفا پیشه بداند که منم

رشک در عشق به یعقوب مرا وقتی نیست

که رسد بوئی از آن یوسف گل پیرهنم

یابد از خنجر خونریز که ام کشته به حشر

[...]

بسکه مستغرق سودای تو بی خویشتنم

پا زسر فرق نمیدانم و جان را زتنم

همه جا لیلی و اما نشناسم که توئی

همه مجنون تو ببینی و نپرسی که منم

بده آن تیشه فرهاد کش عشق که من

[...]

نشئه‌ای داده به من دست از این مطلع شاه

که ننوشیده قدح بی خبر از خویشتنم

دگر دهد باده کنون ساقی سیمین بدنم

توبهٔ پیش به یک جرعهٔ می برشکنم»

تا به پیرانه‌سرت جام دمادم بخشند

[...]

بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت

بوی یوسف دهد ار باز کنی پیرهنم

ای خردمند در این گوش سخن‌های کسی است

کی توانم که سخن‌های ترا گوش کنم

صورت من همه او شد صفت من همه او

لاجرم کس من و ما نشنود اندر سخنم

نزنم هیچ دری تا که نگویند که کیست

چون بگویند مرا باید گفتن که منم

گر مساعد شود آن طرۀ عنبر شکنم

چندگاهی ز جنون رخت بصحرا فکنم

باش یکدم که کنم پیرهن شوق قبا

ایکمانکش که زنی ناوک مژگان بتنم

خار راهیست که اندر طلبت رفته بپا

[...]

تا خبر دارم از او بیخبر از خویشتنم

با وجودش ز من آواز نیاید که منم

پیرهن گو همه پر باش ز پیکان بلا

که وجودم همه او گشت و من این پیرهنم

باش یکدم که کنم پیرهن شوق قبا

[...]

رمضان گفت که من پیک الهی سخنم

مالک روحم از آغاز نه مملوک تنم

از پی قوت جان مایل ضعف بدنم

نفس عزی و بدن بتکده من بت شکنم

گفت ای ماه جبین یوسف گل پیرهنم

گل خوشبوی من ای اکبر شیرین سخنم!

تو مرو از بر من، ای مه نازک بدنم!

تو روی جانب میدان و رود جان ز تنم

خیز از جای خود ای بلبل شیرین سخنم!

شاخهٔ نسترن و اکبر گل پیرهنم

به حرم پای نه ای کشته گلگون کفنم

تا که از سوزن مژگان، به سرت بخیه زنم

بس که کاهیده شد از صدمه زنجیر تنم

آب گشته بدنم

داورا ای که بهنگام مدیحت بورق

بیزد از خامه مه و مهر و سهیل یمنم

تا بحدیکه همه مدعیان پندارند

مالک مرسله زهره و عقد پرنم

تو همه ماهی و خورشیدی و ابری و نسیم

[...]

بلبل خوش سخنم طوطی شیرین دهنم

نغمه ای زن که منم

بسکه کاهیده ز بار غم و اندوه تنم

خود چو در آینه بینم نشناسم که منم

دوش با خویشتنم بود همی گفت و شنود

که عجب بی‌خبر از کیفیت خویشتنم

گاه گفتم بجهان‌ آمدنم بهرچه بود

[...]