شحنه دیده وری کو، که درین فصل بهار

هرکه دیوانه نگشته است به زنجیر کند

چشم مخمور تو در خواب جهانی را کشت

پشت شمشیر تو کار دم شمشیر کند

همه دانند که مظلوم که و ظالم کیست

مس بدگوهر اگر ناز به اکسیر کند

دشمنان گر ز پریشانی من خوشوقتند

چه ازین به که دلی چند ز من شاد شود؟

در بیابان طلب گر نفسی راست کنم

در خراش دل من ناخن فولاد شود

نکند ناله مظلوم اثر در ظالم

خواب این قوم گرانسنگ به فریاد شود

آنچه من یافتم از ذوق گرفتاری عشق

جای رحم است بر آن بنده که آزاد شود

که گمان داشت که چون زلف شود روگردان

خط شبرنگ، ترا خانه صیاد شود

آه غم، داغ کهن را به دلم تازه نمود

شمع این بزم به باد نفس افروخته شد

خواهد از شاخ مکافات به صدرنگ دمید

برگ سبزی که درین باغچه پامال تو شد

کس به فریاد جرس گر نرسد، جا دارد

دل که بیدرد بود، ناله چه تاثیر کند

مکن از مرگ شکایت که جوانان را برد

به ازان بود که دوران به جفا پیر کند

یارب ندهد طره آسودگی اش دست

[...]

عمرت ای فیض گر اینسان گذرد روز به روز

دانم از پیش که احوال نسیمم چه شود

فیض نومید مشو در غم هجران و منال

شاید ار بشنود آه سحرم باز آید

سعی کن فیض که خود را برسانی به امام

تا بسوزند ز رشک تو خس و خامی چند

تشنه‏‌تر شد دل و جان در طلب شاه زمان

تا به حدی که چو فیض این همه غوغا می‌‏کرد

فیض اگر در ره تقوی قدمش سست آمد

دست اخلاص به دامان شما محکم زد

نگذارید چنین وضع جهان را ای فیض

در همه کار حسابی و شماری گیرند

فیض از نائب حق در ره حق همت خواه

که در این عصر جز او صاحب همت نبود

در دل فیض غم هجر تو گردیده گره

این گره را بود آن کز دل ما بگشایند

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است

گو بیا خوش که هنوزش نفسی می‏‌آید