بدر از روشنی عاریه گردید هلال

کوته اندیش محال است کند فکر مال

در سیه دل نکند صحبت نیکان تاثیر

پای طاوس نگارین نشود از پر وبال

از چراغی که گدا می طلبد روشن شد

[...]

هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال

چون مه بدر رسد زود به معراج کمال

سیدا در سرت افتاده تمنای وصال

عمر خود صرف مکن در پی این امر محال

با چنین حال خراب و به قد همچو هلال

آصفی چند روی در پی این طرفه غزال

عشرت سالگره تا کی‌ات ای غفلت فال

رشته‌ای هست‌که لب می‌گزد ازگفتن سال

بگذر ای شمع ز تشویش زبان آرایی

کاروانهاست درین دشت خموشی دنبال

دعوی عشق و هوس عام فتاده‌ست اینجا

[...]

مکن ای گلشن خوبی ز تو با حسن و جمال

منه بر روی من خسته در باغ و وصال

مردم از حسرت آغوش تو ای شوخ غزال

وحشت از صحبت عشقم مکن ای تازه نهال

بر به شاخ ارم ای باز همایون فر و فال

تا گشودی پر و بال

مجمع دل شود از تفرقه لبریز ملال

آیدم چون به خیال

در ششم روز جمادی نخست اول سال

ماه من آمد و آن سال نکو گشت به فال

بر من ‌از دیدنش آن روز دو نوروز گذشت

هیچ دیدی‌ که دو نوروز رسد اول سال

تا برد رنج و ملالم ز دل آنروز به رمز

[...]

عمر بردن همه بی روی تو رنج است و ملال

زار مردن همه در کوی تو عیش است و وصال

محو نقش بر و بالات سراپای خیال

همچو مستسقی و سرچشمه ی نوشین زلال

تنم از روزه ماه رمضان شد چو هلال

شکر لله که عیان گشت هلال شوال

دل خونین من از طعنه زاهد می دید

آنچه از نشتر فصاد بیند قیفال

رندی ار گفت حرام است می او را بزنند

[...]

جز دو ابروی کج یار بروی چونگار

می ندیده است کسی در سر یکمه دو هلال

روزکی رفت پی دیدن شخصی زرجال

من و یاران دو سه چون سایه و را از دنبال

اندران بزم در آمد نفری ز اهل ضلال

کرد انکار کلامی زوی از سوء خصال

گفت آرید کتاب از پی اثبات مقال

[...]

ای که در فکر مهندس، دهنت سرّ محال

کمرت نیز در اندیشه ما دیگر حال

تا تو با ماه رخ و زلف دراز آمده ای

عاشقان راست شب و روز نظر بر مه و سال

شده از حسرت صهبای عقیق لب تو،

[...]

ای رخت! ماه تمام و، خم ابروت هلال

مه و خورشید تو را بندهٔ آن حسن و جمال

جعد گیسوی تو خود صورت جیم است نه جیم

زلف خوشبوی تو خود صورت دال است نه دال

خال در گوشهٔ محراب خم ابرویت

[...]

ای نبی قدر و علی رتبه و زهرا تمثال

حسنی خوی حسین خلقت و سجاد خصال

باقر و صادق و موسی منش اندر همه حال

گر ترا شد جگر از زهر خون مالامال

گشت دامان وی از خون جگر مالامال

از اذان گفتن خود شد ز محن لال بلال

بهر گاو آن زن دلسوخته با این اطفال

گشته دامان وی از خون جگر مالامال

تا نشستم به رهت بهر تمنای وصال

دیده وقف تو نمودم شب و روز و مه و سال

بی‌جمال تو مرا زندگی دهر محال

از من دلشده یک بار نپرسیدی حال!

یک‌ره از ری سوی لندن گذر ای پیک شمال

بر ازین شهر بدان شهر یکی صورت حال

بحر اخضر چو فرو ربزد در تنگه مانش

تنگهٔ مانش چو پیوندد با بحر شمال

کشوری بینی پر مردمی و حشمت و فر

[...]

سر زند کوکب مشروطه ز گردون کمال

به سر آید شب هجران و دمد صبح وصال

کار نیکو شود از فرّ خدای متعال

«‌ای که در شدت فقری و پریشانی حال‌»