گرد گرداب مگرد ای که ندانی تو شنا

که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری

وین دو تن دور نگردند ز بام و در ما

نکند هیچ کس این بی‌ادبان را ادبی

ای رفیقان من ای عمر و منصور و عطا

که شما هر سه سمائید و هوائید و صبا

کرده بیچاره مرا جوع به ماه رمضان

خبری هست ز شوال به نزدیک شما

تا به مغرب ننموده است مرا چهره هلال

[...]

شاه باز آمد برحسب مراد دل ما

ملت از رایت او ساخته عونی به سزا

خیل خیل از خدمش تعبه کرده دگر

جوق جوق از حشمش تاختنی برده جدا

سوی هر مرحله راهی (پیموده) برده یک تن

[...]

هرکه آن چشم دژم بیند و آن زلف دوتا

اگر آشفته و شوریده شود هست روا

منم اینک شده آشفتهٔ آن چشم دُژَم

منم اینک شده شوریدهٔ آن زلف دو تا

هوش‌من درلب ماهی است به قده سروسهی

[...]

آن خداوندی که مردین هدی راست ضیا

کف بخشنده اش ابریست معلق ز هوا

که بباران سخاوت بودش میل و هوا

رأی رخشنده اش تابنده تر از شمس ضحی

از ره ایمان در کفر مزیدی که چنین

آمنوا برزنخت شد بنوشتن کفروا

کوه سیم است چرا بیهده گویم گویست

عشقش آورد بدین بیهوده گفتار مرا

پس بدینروی مرا بی کل شبلی باید

ور نباشد کل شبلی نرود کار مرا

کرد بی جرمی آن کل کلان . . . ون جهود

بغم عشق بدینگونه گرفتار مرا

کل شد و برد به . . . ون داغ و و دروش ایرم

اثری ماند از آن داغ بشلوار مرا

تا بر آن چفته بخفتم نتوانم برخاست

تا بصد کاخ نکررندی بیدار مرا

وانهمه مهر وی افکند بر حاجت بوم

تا وی آگاه شود ساخته کاچار مرا

از نکو خواهی هرگاه که بپوست بمن

خواست تا پیش خداوند بود یار مرا

بشکند گردن آن غرزن و امیدی هست

که بتنها نتواند بود او یار مرا

در دعا گوید صدر همه عالم همه سال

یارب از صید حلالش تو نگه دار مرا

ور بشهوت نظری بر فلک نند کند

رام گردد فلک و گوید بفشار مرا

گرچه باغ سخنم با بر جد و بر هزل

جد و هزل آمده پیدا چو گل و خار مرا

سخن خوب چنین گوید با اهل سخن

من بوم مادح او نبود مقدار مرا

جز برادی و جوانمردی او کی بوده است

هرگز این رونق و این تیزی بازار مرا