آن گهر چون با سلیمان این کند

کی چو تو سرگشته را تمکین کند

بس کسا کز خمر ترک دین کند

بی شکی، ام‌الخبایث این کند

گر کسی از امت او این کند

خویش را در حشر مسخ دین کند

تو دعا کن تا پدر آمین کند

بوکه حق این مهربانی کین کند

گر مرا اهل دلی تحسین کند

جملهٔ شعرم دل او دین کند

هر چه آن خسرو کند شیرین کند

چون درخت تین که جمله تین کند

هر کجا خطبه بخواند بر دو ضد

همچو شیر و شهدشان کابین کند

با دم او می‌رود عین الحیات

[...]

آتش طبعت اگر غمگین کند

سوزش از امر ملیک دین کند

چشم را این نور حالی‌بین کند

جسم و عقل و روح را گرگین کند

هیچ دانا هیچ عاقل این کند

با کلوخ و سنگ خشم و کین کند

با حدث که بترینست این کند

کش نبات و نرگس و نسرین کند

گر دمی لطف توام تلقین کند

جبرئیلم از فلک تحسین کند

شاه را روی دل اندر دین کند

دولت دینداریش آیین کند

قصه کوته هر که ظلم آیین کند

وز پی دنیات ترک دین کند

هر که تسخیر مه و پروین کند

خویش را زنجیری آئین کند

هفت‌ تن را هفت ره تحسین کند

وز پس تحسینشان تمکین کند