خشم آمدش و همان گه گفت: ویک

خواست کورا برکند از دیده کیک

ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک

بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک

حقتعالی اندرین دنیای دون

بندگان نیک را بنواخت نیک

من خود از نیکان نیم باری مرا

میتواند داشت زین بهتر ولیک

گرچه من جبریل مرغانم ولیک

رفت بر من از قضا کاری نه نیک

پیر گفتا این دو جو ارزد ولیک

زین کم افتد این خریداریست نیک

علم من زو به بدانم نیک نیک

او خدا را به زمن داند ولیک

این جهودان، گفت معذورند نیک

این بنتوان با کسی گفتن ولیک

آن همه خود بود سخت این بود لیک

کان اسیران چون نگه کردند نیک

حال خود بشنوز من ای مرد نیک

روغن ایمان مریزان تو به دیک

گرچه مردم دین بسی دارند لیک

تو نمی‌دانی که این دین نیست نیک

پیش او از پیش حق آورد پیک

آیهٔ یا ایّها بلّغ الیک

شیخ گفتا کس روان سازم ولیک

هیچکس را در زنا کس گفته نیک؟

گر عمل داری درین علمی تو نیک

ور عمل نبود ترا بگریز لیک

آن ز ظاهر گوژ میبیند ولیک

هست در باطن بغایت نیک نیک

در زبان قال کذبست آن ولیک

در زبان حال پر صدقست و نیک

گفت وحیی نیست جز قرآن و لیک

دوستان راداد فهمی نیک نیک

آن جوان در کار مرد آمد ولیک

زرد گشت و ناتوان از ضعف نیک

گفت هست این آسیا استاد نیک

چشم نامحرم نمیبیند ولیک

گفتی آن نپذیرد و بیند ولیک

دید و بپسندید و بپذیرفت نیک

هست در هر نفس این دعوی ولیک

خویش بر فرعون ظاهر کرد نیک