وعده‌ها و لطف‌های آن حکیم

کرد آن رنجور را آمِن ز بیم

اینک این خلعت بگیر و زرّ و سیم

چون بیایی خاص باشی و ندیم»

کُشتن آن مرد بَر دست حکیم

نه پی اومید بود و نه ز بیم

چون عنایاتت بود با ما مقیم

کی بود بیمی از آن دزد لئیم

کین چه بدبختیست ما را ای کریم

از دل و دین مانده ما بی تو یتیم

منکران گویند خود هست این قدیم

این چرا بندیم بر رب کریم

بهر این مؤمن همی‌گوید ز بیم

در نماز اهد الصراط المستقیم

گفت تا گوشش نباشد ای حکیم

گوش را بگذار و کوته کن گلیم

گفت نوح ای سرکشانْ من، من نیم

من ز جان مُردم به جانان می‌زیم

امتحان کن جمله‌مان را ای کریم

سیرمان در ده تو از آب حمیم

گشت ساقی خواجه از آب حمیم

مر غلامان را و خوردند آن ز بیم

خویش را بین چون همی‌لرزی ز بیم

مر عدم را نیز لرزان دان مقیم

زین شود مرجوم شیطان رجیم

وز حسد او بطرقد گردد دو نیم

او همی‌افتد به پیشم کای کریم

مر مرا کن از برای حق دو نیم

ور برد جان زین خطرهای عظیم

برده باشد مایهٔ ادبار و بیم

بود آدم دیدهٔ نور قدیم

موی در دیده بود کوه عظیم

پس کجا زارد کجا نالد لئیم؟

گر تو نپذیری به جز نیک ای کریم

دور تست ایرا که موسی کلیم

آرزو می‌برد زین دورت مقیم

حرف حکمت بر زبان نا‌حکیم

حله‌های عاریت دان ای سلیم

بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم‌؟!

وا طلب اصلی که تابد او مقیم