جمع اضداد است ما رامستحیل

قدرتش بر جمع ضدها مستطیل

مرتضی آن پادشاه پاک ذیل

ریخته فیض حقیقت بر کمیل

پرده‌ها از نور و ظلمت آن جلیل

خوش برافکنده به رخسار جمیل

پرده پرده پرده‌های پاک ذیل

منکشف می‌کرد بر چشم کمیل

واسطه چه بود نزول جبرئیل

کاورد وحی خداوند جلیل

آن یکی اشکی که از بیم جلیل

وان دگر خونی به راه او سبیل

یا مشو ازدردعشق ای دل علیل

یاکه در پیش طبیبی برد دخیل

یا مده خود را به دست دلبران

یا فنا کن خویش را بی قال وقیل

روبه حرف من مگو چون وچرا

[...]

ناگهان پیک خداوند جلیل

در نفوس افکند صیت الرّحیل

شکر للّه که شهنشاه نبیل

شد در این ظلمت مرا خضر دلیل

من که با موسی زدم خود را به نیل

گو کند فرعون، خون من سبیل

تشنه کامان را بکن آبی سبیل

الله ای ساقی کوثر را سلیل

ای سِیُم قربانی آل خلیل

از نژاد مصطفی اوّل قتیل

نی که دل خون باد دریا را چو نیل

بی تو ای ساقی کوثر را سلیل

چشمه‌ای جوشید از آن چون سلسبیل

زندگی بخش دو صد خضر دلیل

گفت: بر گو تو خداوند جلیل

من کمین عبد تو نامم جبرئیل

گفت: کای در بحر موسی را دلیل

سوی تو آورده ام صد رود نیل

گفت نالان ذوالجناحش با صهیل

کای جهان داور خداوند جلیل

کی روا باشد که این سبط نبیل

دست این کافر دلان گردد قتیل

ای ذبیح عشق، ای زاد خلیل

ای فدایت صد هزاران جبرئیل

شد ز دود دودهٔ آل خلیل

دیدهٔ جبریل خون پالا چو نیل