گرگ را بیدار کرد آن کور میش

رفت نادان سوی عزرائیل خویش

دسته گل بستم و بردم به پیش

هر گلی چون خار گشت و نوش نیش

که چه می‌گوید عجب این سست‌ریش

یا کسی دادست بنگ بیهشیش

پاره پاره کرده ساعدهای خویش

روح واله که نه پس بیند نه پیش

چشم باز و گوش باز و دام پیش

سوی دامی می‌پرد با پر خویش

بیست از دزدان بدند آنجا و بیش

بخش می‌کردند مسروقات خویش

گفت او را ای عدو جان خویش

در عریشم آمده سر کرده پیش

من ترا بی این کرامتها ز پیش

خود تسلی دادمی از ذات خویش

گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش

چون نبی باشد میان قوم خویش

چون نداری نوحه بر فرزند خویش

چونک فصاد اجلشان زد بنیش

من چو بینمشان معین پیش خویش

از چه رو رو را کنم همچون تو ریش

اعتمادی داشت او بر خواب خویش

که چو شمعی می‌فروزیدش ز پیش

وقت مرگش که بود صد نوحه بیش

خنده آید جانش را زین ترس خویش

عاشق خویشید و صنعت‌کرد خویش

دم ماران را سر مارست کیش

نفس را زین صبر می‌کن منحنیش

که لئیمست و نسازد نیکویش

دید در قصری نبشته نام خویش

آن خود دانستش آن محبوب‌کیش

اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش

دید در وی جمله فرزندان خویش

سینه باز و تن برهنه پیش پیش

در فکندی در صف شمشیر خویش

مادر طبعم ز درد مرگ خویش

می‌کند ره تا رهد بره ز میش

گویم افکندم به پیشت جان خویش

زنده کن یا سر ببر ما را چو میش