خاک عالم جمع کن چون خاک بیز

بر سر دنیای مردم خوار ریز

نیست جز سطل و ازاری با تو چیز

وانگهی آن هر دو نیست آن تو نیز

کاسهٔ پرخون تو میخور ای عزیز

بعد از آن می ده بمن یک کاسه نیز

شه اشارت کرد حاجب را که خیز

تو بدو ده جام و گو در جانت ریز

پس زفان بگشاده بود آن خاک بیز

کای خدا بر فرق کردم خاک ریز

شاه خوش شد از حدیث خاک بیز

گفت گیر این بدره در غربال ریز

عاقبت با خانه آمد اشک‌ریز

خواند یک فراش را و گفت خیز

زین سخن برخاست زاتش رستخیز

در دل او آتشی افتاد تیز

کآنچه از دستت برون شد از عزیز

بار آنت از پشت باز افتاد نیز

یک درم گر رفت صد من بار نیز

باز میافتد ز پشتم ای عزیز

کس چه داند تا چه دلهای عزیز

خون شدست و خون شود آن تو نیز

گفت گیر این ریگ و گوهر کن تو نیز

گفت ازین من میندانم هیچ چیز

پای بسته آمدم تا رستخیز

مبتلای سنگسار و سنگ ریز

گفت چون از حق نخواهم هیچ چیز

از تو هم الحق نخواهم هیچ نیز

عنکبوتی بر سطرلابست نیز

کو نداند بر فلک یک ذره چیز

ور ز زیر خاک میپرسیم نیز

نیست بیش از حسرت آنجا هیچ چیز

گر به امر سگ شوی در کار تیز

از سگان خیزی به روز رستخیز

پس درین معنی بلاشک ای عزیز

از مؤذن به بود کناس نیز

پنج حرف آمد لعمرک ای عزیز

لام و عین و میم و راو کاف نیز

زانکه من هرچند هستم هیچ چیز

تاج تو بینم نیم نومید نیز