محتسب گفت این ندانم خیز خیز

معرفت متراش و بگذار این ستیز

نی مقام صبر و نی راه گریز

نی امید توبه نی جای ستیز

کی بود که حلم گردد خشم نیز

نیست این نادر ز لطفت ای عزیز

تو گیاه و استخوان پیشش بریز

تا کدامین سو کند او گام تیز

ور بدانندی جزای رستخیز

چون زنندی خویش بر شمشیر تیز

روح وحیی را مناسبهاست نیز

در نیابد عقل کان آمد عزیز

زانک بی حاجت خداوند عزیز

می‌نبخشد هیچ کس را هیچ چیز

چون خری در گل فتد از گام تیز

دم بدم جنبد برای عزم خیز

لذت آواز خویشاوند نیز

شد گوا بر صدق آن خویش عزیز

باز گوید بط را کز آب خیز

تا ببینی دشتها را قندریز

عاشق و معشوق را در رستخیز

دو بدو بندند و پیش آرند تیز

لاجرم آن فتنه‌ها کرد ای عزیز

بیست همچندان که ما گفتیم نیز

اندرین گفتن بدند و موج تیز

بر سر کنعان زد و شد ریز ریز

گفت پیغامبر که روز رستخیز

کی گذارم مجرمان را اشک‌ریز

پاسخم دادند خندان کای عزیز

این بپوشیدست اکنون بر تو نیز

ایستاده پیش یزدان اشک‌ریز

بر مثال راست‌خیز رستخیز

آفتابی در سخن آمد که خیز

که بر آمد روز بر جه کم ستیز

گر بود در راه آب این را بریز

ور نباشد وای بر مرد ستیز

قوم گفتند ای صحابی عزیز

چون نسوزید و منقی گشت نیز

چون کشیدندش به پیش آن عزیز

گفت نوشید آب و بردارید نیز