این کند از امر و او بهرِ ستیز

بر سَرِ استیزه‌رویان خاک ریز

هر یکی را کرد او یک‌یک عزیز

هرچه آن را گفت این را گفت نیز

نکته‌ها چون تیغ پولادست تیز

گر نداری تو سپر وا پس گریز

چه عجب گر کوه صوفی شد عزیز

جسم موسی از کلوخی بود نیز

جلوه بیند شاه و غیر شاه نیز

وقت خلوت نیست جز شاه عزیز

یا به یاد این فتادهٔ خاک‌بیز

چونک خوردی جرعه‌ای بر خاک ریز

گفت ای یحیی بیا در من گریز

تا پناهت باشم از شمشیر تیز

گفت احمد راست گفتی ای عزیز

ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

در زمین و آسمان و عرش نیز

من نگنجم این یقین دان ای عزیز

تو برو در سایهٔ عاقل گریز

تا رهی زان دشمن پنهان‌ستیز

کین سوم جانب چه اندامست نیز

گفت اینست اِشکمِ شیر ای عزیز

اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز

زنده گردد از فسون آن عزیز

چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز

در تو آویزان و از من در گریز

من حلالت می‌کنم خونم بریز

تا نبیند چشم من آن رستخیز

صوفی آن صورت مپندار ای عزیز

همچو طفلان تا کی از جوز و مویز

او ز تو رو در کشد ای پر ستیز

بندها را بگسلد وز تو گریز

تا کسی ندهد به کودک هیچ چیز

قوت پیران ازین بیش است نیز

مفلس است این و ندارد هیچ چیز

قرض تا ندهد کس او را یک پشیز

آن سزد از تو ایا کحل عزیز

که بیابد از تو هر ناچیز چیز

گر ترا ز اصل‌ست با جانم ستیز

تیغ زن یکبارگی خونم بریز