سالک آمد پیش پیر دستگیر

عرضه دادش گوهر درج ضمیر

خویش را از جهل میخوانی دلیر

زانکه برگرمابه دیدستی توشیر

مانده در زندان تو خوار و اسیر

لطف کن او را برون آر ای امیر

خورد سوگند از سر خشم آن امیر

کان پسر در حبس خواهد مرد اسیر

چون حقارت بر نتابی از حقیر

چون کشی پس کبریای آن کبیر

سر فرو برد از همه عالم بزیر

همچنان میبود خوش خوش تا بدیر

گفت این با خویشتن گو ای امیر

تا چرا بر پل بماندی جای گیر

گنبدی بشکسته تو بنشسته زیر

آمدستی گوئیا از جانت سیر

این وجودم را که داری در زحیر

مینخواهم هیچ میگویم بگیر

هر کجا دردی بود درمان پذیر

آن نباشد درد کان باشد زحیر

مرد گفتش بر در شاه و امیر

هم چه جای مفتیانست ای خرده گیر

سالک آمد پیش پیر بی نظیر

داد حالی شرح از زاری چو زیر

پیرزن چون دید آن بسیار شیر

گفت تو شیر از چه خواهی ای امیر

خشک یا تر گرده چون زد بر پنیر

فارغ آمد از وزیر و از امیر

چون فرشته خویش را دانی دلیر

دیوی تو آشکار آمد نه دیر

سالک دلدادهٔ بیدل دلیر

پیش جن آمد ز جان خویش سیر

زود در پیچید نومید و اسیر

سوی بام انداخت گفتا هین بگیر

گفت آری گرسنه بودم چو شیر

چون مرا امروز حق کردست سیر

زار میگفت ای سمیع و ای بصیر

زود دیناری صدم ده بی زحیر

خواجه بس کورست و ناقد بس بصیر

هرچه خواهی برد خواهد گفت گیر