سرخی خفچه نگر از سرخ بید

معصفر گون، پوشش او خود سفید

چون کشف انبوه غوغایی بدید

بانگ وژخ مردمان، خشم آورید

شوی بگشاد آن فلرزش، خاک دید

کرد زن را بانگ و گفتش: ای پلید

بقلبی شیئیلست احسن وصفه

علی انه ما کان فهو شهید

تمر به الایام تحسب ذیلها

فتبلی به الایام و هو جدید

کار کن تا مزد یابی بر مزید

کان ترا از بهر این کار آفرید

کوس ملک آواز نصرت بر کشید

کفر و شرک از هول آن سر در کشید

فخر شاهان جهان بهرامشاه

شد سوی هندوستان لشکر کشید

چتر او را فتح بر تارک نهاد

[...]

چرخ چندیمان به خاک اندر کشید

چند ناکامی به روی ما رسید

هیچ حسرت ماند کاین دل آن نخورد؟

هیچ عبرت ماند کاین چشم آن ندید؟

لعبت زنجیر زلف حلقه جعد

[...]

لشکر شب رفت و صبح اندر رسید

خیز و مهرویا فراز آور نبید

چشم مست پر خمارت باز کن

کز نشاطت صبرم از دل بر پرید

مطرب سرمست را آواز ده

[...]

هر نظر کز حق بسوی او رسید

کوکبی گشت و طلب آمد پدید

خواست شد در ناو مادر کان بدید

شد سوی درز آب حالی برکشید

در وصال او چو نتوانم رسید

بر محالی راه نتوانم برید

چون خبر نزدیک ترسایان رسید

کآن چنان شیخی ره ایشان گزید،

بعد از آن اصحاب را گفت آن مرید

گر شما را کار بودی بر مزید

از کجا این منزلت آمد پدید

زانچ تو کردی بدین نتوان رسید

شادمان شد نفس او کان زر بدید

رفت سوی نانوا و نان خرید

چون پس از عمری به مقصودی رسید

عین حسرت گشت و مقصودی ندید

روز دعوت ، مرد بی‌خود می‌دوید

از قضا دیوانه‌ای او را بدید

بس سبک مردی گران جان می‌دوید

در بیابانی به درویشی رسید

سایلی بنشست در پیش جنید

گفت ای صید خدا، بی هیچ قید

گفت باکی نیست، می‌خواهم پرید

تا ازین کارم چه نقش آید پدید