دم سگ بینی ابا بتفوز سگ

خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ

گفت تا پیش توست این نفس سگ

از برت ابلیس نگریزد به تگ

گفت خواهم این زمان کایم به تگ

بر سرای تو ریم ای خام رگ

من بحفظ آن بکردم جهد نیک

جمله را محکم نهادم زیر ریگ

عشق گوید فعل من نیکست و نیک

واندر این دریا نهانم همچو ریگ

تو خود از ظالم مدار امید نیک

روی ظالم خود سیه باشد چو دیگ

ای برادر بشنو از من پند نیک

چند باشی زیر پا تو همچو ریگ

رو توبیداری غنیمت دار نیک

پیش از آن کافتی میان خاک و ریگ

در رحم پیدا نباشد هند و ترک

چونک زاید بیندش زار و سترگ

ریش بد را داروی بد یافت رگ

مر سر خر را سر دندان سگ

گفت با خود هستش اندر مغز و رگ

توی بر تو بوی آن سرگین سگ

بر در کهف الوهیت چو سگ

ذره ذره امرجو برجَسته رگ

پس اعوذ از بهر چه باشد چو سگ

گشته باشد از ترفع تیزتگ

یا شب مهتاب از غوغای سگ

سست گردد بدر را در سیر تگ

شب روان و همرهان مه بتگ

ترک رفتن کی کنند از بانگ سگ

میوه چندان خور که بتوانی به تگ

رستگاری یافتن ز آسیب سگ

روی هاشان خیک و اشکمها چو خیک

وان زبانها خنجر و دلها چو دیگ

کار را بر جسم وی کردند تنک

هریک از ضرب عصا و چوب و سنگ

این زمان آمد دوان از کوهسار

بانوی ایران اناهیت از شکار

نیمه‌تن پوشیده در چرم پلنگ

ساق‌و زانو، کتف‌و باز و لعل‌رنگ

گر سیاهی را کنی با خود شریک

هم سیاهی از تو ماند مرده ریگ