مصطفی آمد عیادت سوی او

چون همه لطف و کرم بد خوی او

هر که می‌آمد ز ده از سوی او

بوسه می‌دادند خوش بر روی او

آن سگی که باشد اندر کوی او

من به شیران کی دهم یک موی او

این چنین آمد ز اصل آن خوی او

نه ریاضت نه بجست و جوی او

آدمی کی بو برد از بوی او

چونک خوی اوست ضد خوی او

شاه چون دید آن مزعفر روی او

پس فرود آمد ز مرکب سوی او

کعبهٔ درویش بودی کوی او

آمدندی مستمندان سوی او

بندگان دارند لابد خوی او

مشکهاشان پر ز آب جوی او

از قرین بی‌قول و گفت و گوی او

خو بدزدد دل نهان از خوی او

تا ز جست‌و‌جو و گفت‌و‌گوی او

عاقبت معلوم کردم خوی او

صورتش در جنب نقش روی او

صورت یوسف بود پهلوی او

این پسر آشفته شده بر روی او

گشت مجنون سالها در کوی او

ای گشاد عیش در ابروی او

آب حیوان خاک خاک کوی او

خوردم این ساغر به یاد روی او

کُحل چشمم باد خاک کوی او

مشرق خورشید قرب روی او

مطلع شه بیت دولت کوی او

جان بدادم در فراق روی او

چند سرگردان شوم در کوی او

دیده ی حسرت نهاده بر رهم

تا مگر باری ببینم روی او

خوبرو یاریست لیکن تندخوی

[...]

ور فتاده چشم من بر روی او

کرده ام روی از دو عالم سوی او

گشته تابان مهر و مه از روی او

منزل جانها خم گیسوی او

والضحی و الشمس وصف روی او

آیت و اللیل شرح موی او

نیست معشوقی دگر جز روی او

جمله را دام دل آمد موی او