گر تو مهرش را نداری در درون

بیشکی ملعونی و مردود دون

عشق با هستی من شد رهنمون

جهد کن از هستی خود رو برون

یا الهی جمله را کن سرنگون

زآنکه هستند این همه ازدین برون

زد بلا آن تیر را بر شیخ دون

بعد از آن شد میر بی دین سرنگون

در درون کاسهٔ سر سرنگون

هرچه بدبُد جمله را کردم برون

هر کرا گردد سعادت رهنمون

منزل او هست نیشابور و تون

ای تو غافل از درون و از برون

خود درافتادی در این چه سرنگون

همچو حیدر بگذر از دنیای دون

تا نیاویزند ازدارت نگون

زید سلطان را زیارت کن بتون

گر تو خودهستی بمعنی رهنمون

از من و میخانه عشق آمد برون

گشت او درملک معنی رهنمون

هست جسمت حقّهٔ پرریم و خون

وقت خوردن میشوی تو سرنگون

غیر بیرون کن که حق آید درون

گشت نفست در سوی الله رهنمون

پیش ما شد تاج شاهان سرنگون

پیش ما باشد همه شیران زبون

صد هزاران دل ازو در موج خون

غوطه خوردند و یکی نامد برون

رو تو بغضش را برون کن از درون

تا بکی باشی تو در حبّش زبون

رو تو صافی کن درونت با برون

مردم ناصاف را میدان زبون

گاه بودی در درون و گه برون

گاه کردی عالمی را سرنگون

گاه با موسی میان قوم دون

گاه با عیسی شوی همدم چو نون

تا ابد در جهل ماندی سرنگون

چند گویم با تو ای ملعون دون

دیگر آنکه حنطهٔ دنیای دون

او نخورده ای پسر برگو که چون