گر منافق خوانیش این نام دون

همچو کزدم می‌خلد در اندرون

حرف درویشان بدزدد مرد دون

تا بخواند بر سلیمی زان فسون

من جهان را چون رحم دیدم کنون

چون درین آتش بدیدم این سکون

صورت از بی‌صورتی آمد برون

باز شد که انا الیه راجعون

آن اثر می‌ماندت در اندرون

در مدیح این حالتت هست آزمون

شبهه‌ای انگیزد آن شیطان دون

درفتند این جمله کوران سرنگون

گفت پیغامبر چه خواهی ای ستون

گفت جانم از فراقت گشت خون

از طمع هرگز نخوانم من فسون

این طمع را کرده‌ام من سرنگون

خاک را بر سیم و زر کردیم چون

تو چنینی با من ای جان را سکون

اشتباهی و گمانی را درون

رحمت حقست بهر رهنمون

چون شوم غمگین که غم شد سرنگون

غم شما بودیت ای قوم حرون

عشق شنگ بی‌قرار بی سکون

چون در آرد کل تن را در جنون

شو قلیل النوم مما یهجعون

باش در اسحار از یستغفرون

حاملی تو مر حواست را کنون

کند و مانده می‌شوی و سرنگون

گفت اغلالا فهم به مقمحون

نیست آن اغلال بر ما از برون

پیش معنی چیست صورت بس زبون

چرخ را معنیش می‌دارد نگون

خاصه، ای خواجه قیاس حس دون

اندر آن وحیی که شد از حَد فزون

گرچه هاروتید و ماروت و فزون

از همه بر بام نحن الصافون

عالم ار هجده هزارست و فزون

هر نظر را نیست این هجده زبون

فرقتی لو لم تکن فی ذا السکون

لم یقل انا الیه راجعون