گفت بهلولش خموش ای جمله پوست

گر بدانندی سگان کاین آن اوست

راحت خود را شدی پیوسته دوست

بی جراحت نیز فقرت آرزوست

جمله او بینی چو دایم جمله اوست

نیست در هر دو جهان بیرون ز دوست

گر تجلی جمالت آرزوست

پای تا سر دیده شو در پیش دوست

ترک او گیر و مدارش نیز دوست

زانکه بر هم نیم ترکی صد چو اوست

پاکی و تهلیل وصف خاص اوست

گر به تسبیحش رسانی بس نکوست

زشتی عالم همه از خبث اوست

وآنگهی دارد خدائی نیز دوست

روز و شب میسوختی از عشق دوست

هرکه میسوزد ز عشق او نکوست

زار میگویم که این زندان اوست

وین سزای آنکه اورا داشت دوست

چون چنین کردی ترا دنیا نکوست

پس برای دین تو دنیا دار دوست

گفت چه حاجت همی خواهی ز دوست

گفت یک ذره محبت کان اوست

گفت با حق گوی کاین بی مغز و پوست

دوستدار تست تو داریش دوست

کار و بار سلطنت داری تو دوست

پس بسر باریت عشقی آرزوست

گرچه غیرت بردن از عاشق نکوست

غیرت معشوق دایم بیش ازوست

با ربابی زیر سر پیری نکوست

این زر او را ده که این زر آن اوست

چون طلب از دوست دیدی سوی دوست

این نظر را گر نگه داری نکوست

دشمنت نشناسد از زشتی که اوست

تو به نیکوئی مگو در پیش دوست

گوئیا سرگشتگی داری تو دوست

کآسمان از گشتگی تو دو توست

آن حکیمی که جهان معمور ازوست

آن حکیمی که دو عالم نور از اوست

خواهرم را آنکه نرگس نام اوست

عاشق او بود کین خوب و نکوست