خوش بود گر کاهلی یک سو نهی

وز همه یاران تو زوتر برجهی

هست سرتیزی شعار شیر نر

هست دم داری در این ره روبهی

برفروز آتش زنه در دست توست

[...]

آن خلایق بر سر گورش مهی

کرده خون را از دو چشم خود رهی

چون اشارت‌هاش را بر جان نهی

در وفا‌ی آن اشارت جان دهی

عذرت ای خرگوش از دانش تهی

من نه خرگوشم که در گوشم نهی

شیخ کامل بود و طالب مشتهی

مرد چابک بود و مرکب درگهی

صد هزاران نیک و بد را آن بهی

می‌کند هر شب ز دلهاشان تهی

هر که کارد گردد انبارش تهی

لیکش اندر مزرعه باشد بهی

ور نه‌ای منکر چنین دست تهی

در در آن دوست چون پا می‌نهی

می‌فتد او سو به سو بر هر رهی

در گل و می‌خنددش هر ابلهی

گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی

بیند از خورشید عالم را تهی

تا تو تن را چرب و شیرین می‌دهی

جوهر خود را نبینی فربهی

گر روم من پیش او دست تهی

او مرا بُکْشَد، اجازت می‌دهی؟

بوک بر اجزای او تابد مهی

بوک در وی تاب مه یابد رهی

گفت طراری تو یا خود ابلهی

بلک تو دزدی و زین حال آگهی

چون ندید اندر دهل او فربهی

گفت خوکی به ازین خیک تهی

فکر آن باشد که بگشاید رهی

راه آن باشد که پیش آید شهی

حالت من خواب را ماند گهی

خواب پندارد مر آن را گم‌رهی

مشت بر هم می‌زدند از ابلهی

پر بدند از جهل و از دانش تهی

وانک لنگ و لوک آن سو می‌جهی

از همه لنگی و لوکی می‌رهی

تو ز کرمنا بنی آدم شهی

هم به خشکی هم به دریا پا نهی