هرک رابگسست در لاشیء دم

او بود صد باره از لاشی کم

هیچ عاقل رفت از باغ ارم

تا که بیند در سفر داغ و الم

تو نمی دانی که عمرت بیش و کم

هست باقی از دو دم تا کی دژم

گفت آن ساعت که شد عشق تو کم

چشم من عیب آن زمان آورد هم

نام تو کذاب خواهم زد رقم

تابمانی تا قیامت متهم

همچو آن طفلی که باشد در شکم

هم چنان با خود نشین با خود به هم

محو گردد عقل و تکلیفش به هم

ترک گیر این هر دو و درنه قدم

هرچ زد توحید بر جانش رقم

جمله گم گردد از و گم نیز هم

ور نظر در هر دو کردندی بهم

هر دو یک سیمرغ بودی بیش و کم

من چنین حیران و غمناک از توم

خاک بر سر بر سر خاک از توام

ای وصالت باد و آتش را به هم

داد وصلت از ره لطف و کرم

محو شد اجزای کل من ز هم

فارغم از خوف و شادی و ز غم

عقل شیطان گفت من ز آدم بهم

اوست سلطانی و من نورانیم

شاه آدم شاه دین شاه کرم

شاه نوح و شاه طوفان شاه جم

هر که اودر راه عرفان زد قدم

هست اودر ذات ایشان محترم

همچو عطّار اندر این ره زن قدم

گر همی خواهی که یابی سرّ جم

جمع دیگر از عوام الناس هم

همچو دودی بر لب دریای غم

گر شوی معروف کرخی در کرم

ور چو سرّی سقطی گردی تو هم

گر شوی چو احمد عاصم به علم

ور شوی همچون جنید محترم

هر که در راه علی دارد قدم

هست در دار بهشت او محترم