غم بسی دارم چه جای صد غم است

زانکه هر موییم در صد ماتم است

غم نباشد کانچه پیشان است و پس

کم ز کم نبود نصیبم زان کم است

عالمی است اشراق نور آفتاب

[...]

درج لعلت دلگشای مردم است

عکس ماهت رهنمای انجم است

مردم چشم تو با من کژ چو باخت

راستی نه مردمی نه مردم است

روی تو در زلف همچون عقربت

[...]

گیرم این سودا ز طرّاری کم است

تو کمش گیر این مرا کمتر غم است

هرکه از شیطان گریزد اسلم است

آدمیّت از دم این آدم است

پند پیران همچو اسم اعظم است

بر جراحتها مثال مرهم است

چون رخم نقد عزیز عالم است

نیل مصر جامعم را شبنم است

تو گواهی ده که او از مریم است

همچو او در عرصه عالم کم است

کان فلان طوطی که مشتاق شماست

از قضای آسمان در حبس ماست

پس ریای شیخ به ز اخلاص ماست

کز بصیرت باشد آن وین از عماست

که اصل هر مَکری و حیلت پیش ماست

هر چه بر خاکستْ اصلش از سَماست

گفت آری اینچ کردم استم است

لیک هم می‌دان که بادی اظلم است

هر کجا رندیست ما را محرم است

هرکجا جامیست با ما همدم است

جامع مجموع اسما آدم است

لاجرم او روح جمله عالم است

می تجلی دان و جامش عالم است

بودن این هر دو هر دو با هم است

هر کجا رندی است ما را محرم است

هر کجا جامی است با ما همدم است

زمزم آن چشم های پر نم است

آب روی عارفان زان زمزم است

خوان پر از نان‌، خانه‌اش پر گندم است

نام قحط از خان و مان او گم است

هر کجا از عشق جانی در هم است

محنت اندر محنت و غم در غم است

دانه اش گوید که او نی گندم است

نعت و نام گندمی از وی گم است

زهره گفتی شمع جمع انجم است

پیش او حسن همه خوبان گم است