گر نداری سنگ و سنگت از گِلست

این به و به گل مرا میوه‌ی دلست

باغها و میوه‌ها اندر دلست

عکس لطف آن برین آب و گلست

جزو عقل این از آن عقل کلست

جنبش این سایه زان شاخ گلست

حرص صیادی ز صیدی مغفلست

دلبریی می‌کند او بی‌دلست

گوش را بگرفت و گفت این باطلست

چشم حقست و یقینش حاصلست

شاخ گل هر جا که روید هم گلست

خم مل هر جا که جوشد هم ملست

بر سر حرف آ که صوفی بی‌دلست

در مکافات جفا مستعجلست

بل ز کشتیهاش کان پند دلست

گویم از کل جزو در کل داخلست

بی‌گمان که هر زبان پردهٔ دلست

چون بجنبد پرده سرها واصلست