بورک هندی بشد پشمینه پوش

پشم او را سگ نبوید اینست پشم

بر رییس شهر شادان شد به خشم

وی رضای او بخوید اینست خشم

مرحبا ای تنگ‌باز تنگ چشم

چند خواهی بود تند و تیزخشم

گر براتی میدهی از آتشم

میرسد از قدر تو عیدی خوشم

کاین زمانش در گرفت از گریه چشم

تو مرو از کوزهٔ چندین بخشم

گفت من دیوانهٔ بس سرکشم

وین طراق و طمطراق آید خوشم

دست را بر سر زدی از درد و خشم

خون بباریدی در آن چشمه و چشم

چون یکی بشکست، هر دو شد ز چشم

مَرد، اَحوَل گردد از مَیلان و خشم

اندر آ ای مادر اینجا من خوشم

گرچه در صورت میان آتشم

شیر می‌گفت از سر تیزی و خشم

کز ره گوشم عدو بر بست چشم

چیست مستی بند چشم از دید چشم

تا نماید سنگ، گوهر پشم، یشم

گفت کو قصر خلیفه ای حشم

تا من اسپ و رخت را آنجا کشم

همچو اعمش کو کند داروی چشم

چه کشد در چشمها الا که یشم

دست خاییدن گرفتندی ز خشم

لیک عیب خود ندیدندی به چشم

چون بگویم، چونی ای مِحنت‌ کشم؟

او بخواهد گفت نیکم یا خوشم

تو منی و من توم ای محتشم

تو علی بودی علی را چون کشم

گفت دشمن را همی‌بینم به چشم

روز و شب بر وی ندارم هیچ خشم

تا یکی مو باشد از تو پیش چشم

در خیالت گوهری باشد چو یشم

همچو موری اندرین خرمن خوشم

تا فزون از خویش باری می‌کشم

گر ضریری لمترست و تیز خشم

گوشت‌پاره‌ش دان چو او را نیست چشم

کاندرین زندان دنیا من خوشم

تا که دشمن‌زادگان را می‌کشم