از صفای علم لطف محض باش

داردایم حضرت حق را سپاس

باب جنّت غیر حیدر نیست کس

یا امیر این دم بفریادم برس

زنده زین دردم بدنیا هر نفس

همدمم در گور این دردست و بس

گر من بی کس ندارم هیچ کس

همدم من تا ابد یاد تو بس

گر نخواهد خواست عذرم هیچکس

عذر خواه جرم من عفو تو بس

کار جسمش دق عظمی بود بس

جانش ازواشتد شوقی زد نفس

زان شفاعت چون شود نومید کس

مشفع اندر آخرت هستی تو بس

تا ز صاد صور برناید نفس

قاف قرآن را همی سیمرغ بس

ور درین علمت کند شاهی هوس

علم اگر در چین است خاقانی‌ت بس

شاه گفت ای مدبر و ای هیچکس

تو خسیسی هیچ ناید از تو خس

زین بیان مقصود من آنست و بس

تا که از سالک زنم با تو نفس

بر من از هیبت که آید هر نفس

شرح نتوان داد آن با هیچکس

سخت میترسید گبر هیچ کس

گفت ای آتش مرا فریاد رس

از میانش بود دل در هیچ و بس

وز دهانش روح در ضیق النفس

جمله را بگسست در دریا نفس

از همه با سر نیامد هیچ کس

صد جهان پر فرشته هر نفس

تشنهٔ بوئی شدند از پیش وپس

هر زمانی میدوید از پیش و پس

عالمی میجست بیرون از قفس

میدود از شوق حضرت هر نفس

میدواند آسمانها را ز پس

اوست مه بازار هر بازار و بس

کار دنیا نیست بی او یک نفس

گرچه بسیاری بگشت از پیش و پس

عاقبت نخرید آن زنبیل کس