گر ندارد صبر زین نان جان حس

کیمیا را گیر و زر گردان تو مس

پنج حسی هست جز این پنج حس

آن چو زر سرخ و این حسها چو مس

پیش او هیچست لوت شصت کس

کر کند خود را اگر گوییش بس

گفت تا اکنون چه می‌کردیم پس‌‌؟!

هوش تو کو‌‌؟ نیست اندر خانه کس‌‌‌؟

چونک کرخی کرخ او را شد حرس

شد خلیفهٔ عشق و ربانی نفس

چون دمادم کرد هجوش چون جرس

دست بر لب زد شهنشاهش که بس

دام خود را سخت‌تر یابند و بس

کی نماید قوتی با باد، خس

او خورد از حرص طین را همچو دبس

دنبه مسپارید ای یاران به خرس

رفت اندر سگ ز آدمیان هوس

تا شبان شد یا شکاری یا حرس

یک نشانی آنک این خواب از هوس

چون شود فردا نگویی پیش کس

ور نخواهی خدمت ابناء جِنس

در دهانِ اژدهایی همچو خرس

معدن لعل و عقیق مکتنس

بهترست از صد هزاران کان مس

آن یکی یوسف‌رخی عیسی‌نفس

وین یکی گرگی و یا خر با جرس

شخص خفت و خرس می‌راندش مگس

وز ستیز آمد مگس زو باز پس

گفت آن طالب که آخر یک نفس

ای سواره بر نی این سو ران فرس

کسب فانی خواهدت این نفس خس

چند کسب خس کنی بگذار بس

مردی مردان ببندد در نفس

در زن و در مرد افروزد هوس

کزدم از گندم ندانست آن نفس

می‌پرد تمییز از مست هوس

آن فقیرانِ لطیفِ خوش‌نفس

کز پی تعظیمشان آمد عبس

در سخن بسیارگو همچون جرس

در خورش افزون خورد از بیست کس