رو سپس کردم بدان محض کرم

سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

غیر آن زنجیر زلف دلبرم

گر دو صد زنجیر آری بردرم

با دل خود گفت کز حد رفت جرم

از دل من کی رود آن ترس و گرم

گفت خر گر در غمم گر در ارم

قسمتم حق کرد من زان شاکرم

نه که مخلوق توم گیرم خرم

از چه زار و پشت ریش و لاغرم

ورنه من از تو به تن مسکین‌ترم

که شب و روز اندر آنجا می‌چرم

در گدایی لفظ نادر ناورم

جز طریق خس گدایان نسپرم

پس توانم که همه حلوا خورم

چون کنم صبری صبورم لاجرم

من اگر ننگ مغان یا کافرم

آن نیم که بر خدا این ظن برم

ترک می‌گوید قنق را از کرم

بی‌سگ و بی‌دلق آ سوی درم

هفته‌ای کرد این چنین خون‌ریز گرم

برج سنگین سست شد چون موم نرم

گر کشم کینه بر آن میر و حرم

آن تعدی هم بیاید بر سرم

قطره قطره او منادی کرم

کانچ دوزخ سوخت من باز آورم

از تقاضای تو می‌گردد سرم

ای ببرده من به پیش آن کرم

هیچ باشد این تردد بر سرم

که روم در بحر یا بالا پرم

هین به دستوری ازین گندم خورم

ای امین و پارسا و محترم

مرثیه سازم که مرد شاعرم

تا ازینجا برگ و لالنگی برم

هر بها که گوید او را می‌خرم

در زیان و حیف ظاهر ننگرم

ظالمی را رحم آری از کرم

که برای نفقه بادت سه درم

گفت دی نیم درم راضی‌ترم

زانک امروز این و فردا صد درم