مظهر من وصف ذات مظهر است

آنکه شهر علم احمد را در است

آنکه سوزی نیستش خاکستر است

وآنکه سوزد همچو اخگر انور است

کارچون زان یک کنیزک گشت راست

چارصد را دادن آزادی چراست

شیخ گفتش هیچدانی خوش چراست

گفت میدانم بگویم با تو راست

سخت کوشان قضا از چپ و راست

رمح کشتن بر دلش کردند راست

گفت یک پاره ترا ای مرد راست

وآن دگر پاره که میبینی مراست

چون ازو عیسی سخن بشنود راست

گفت من بیزارم این هر سه تراست

گفت این جامه خدای آورد راست

گفت هم اقبال و هم دولت تراست

کاین چه افتادست وین شورش چراست

ما نمیدانیم بر گوئید راست

این چنین کاری که هر ساعت مراست

کی شود از سوزن و از رشته راست

پنج منزل درنهاد تو تراست

راستی تو بر تو است از چپ و راست

بوسه داد و گفت اصحاب تراست

تا کنندامروز وجه سفره راست

گفت پس گر می بباید گفت راست

من ازآن ترسم که تا بامن چراست

بی نشانی پاک و بی نامی تراست

هست بر قد تو غیب الغیب راست

قدرت وعلم وارادت چون تراست

هرچه خواهی میتوانی کرد راست

حال خود با تو بگفتم جمله راست

چون شدی واقف کنون فرمان تراست

این سخن از عقل و از جان برتر است

این کسی داند که عالی گوهر است

نالهٔ من از غنون دیگر است

عاشقان را نالهٔ من درخور است

خشم خوردن پیشهٔ هر سرور است

تلخ باشد؛ از شکر شیرین‌تر است

گفت ای فرزند امشب مرتراست

از خداوند جهان شد کار راست