در شبی کز میغ شد عالم سیاه
بود مجنونی در افتاده به راه
در بیابانی میان رعد و برق
کرده برقش سوخته بارانش غرق
دیده پرخون راه میبرید سخت
بادلی پر بیم میترسید سخت
هاتفیش آواز داد از قعر جان
گفت حق با تست کم ترس ای جوان
گفت پس گر می بباید گفت راست
من ازآن ترسم که تا بامن چراست
من چنین از بیم او ترسنده ام
هرچه خواهد گو بکن تا زنده ام
چون بمیرم سخت گیرم دامنش
بو که آخر دل بسوزد برمنش
هرکه زین یک ذره آتش باشدش
نوحهٔ دیوانگان خوش باشدش
زآنکه کار جمله شان دل دادگیست
سرنگونساری و کار افتادگیست
هرچه میبینند خوابی بیش نیست
خلق عالمشان سرابی بیش نیست
عالمی پر شور و فریاد آمده
جمله همچون دبه پر باد آمده
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف حال و هوای یک مجنون می‌پردازد که در شب تاریک و طوفانی در بیابان قرار دارد. او از رعد و برق و باران ترسیده و در دلش بیم و اضطراب حس می‌کند. ناگهان صدایی از عمق جانش به او می‌گوید که نترسد و حق با اوست. مجنون از ترس خود می‌گوید که می‌خواهد حقیقت را بداند و به هیچ چیزی جز مرگ نمی‌اندیشد. او متوجه می‌شود که همه چیز در این دنیا از عشق و دل‌باختگی ناشی می‌شود و جهان را همچون خوابی فریبنده و بی‌اساس می‌بیند. در نهایت، به نظر می‌رسد که زندگی انسان‌ها نظیر پیاله‌ای پر از باد است، پر از شور و فریاد اما توخالی.
هوش مصنوعی: در شبی تاریک و پر ابر، جهانی غم‌انگیز و سیاه بود. مجنون، عاشق دیوانه‌ای، به راه افتاده و در جست‌و‌جوی عشقش قدم می‌زد.
هوش مصنوعی: در یک بیابان، به خاطر رعد و برق، برق (ناگهان) خاموش شده و باران همه جا را زیر آب برده است.
هوش مصنوعی: با چشمانی پر از اشک و درد، به سختی از مسیر عبور می‌کرد، در حالی‌که دلی پر از ترس و نگرانی داشت.
هوش مصنوعی: صدای یک فرشته از عمق وجودش به او رسید و گفت: "حق با توست، نترس جوان."
هوش مصنوعی: او می‌گوید: اگر باید در مورد می صحبت کنیم، من از این می‌ترسم که چرا هنوز با من خوب نرفته‌ای.
هوش مصنوعی: من از ترس او همیشه نگرانم و هرچه بخواهد، بگوید یا انجام دهد، تا زمانی که زنده‌ام، انجام می‌دهم.
هوش مصنوعی: زمانی که بمیرم، به شدت دامن او را می‌گیرم تا این که در نهایت دلش برای من بسوزد.
هوش مصنوعی: هر کس یک ذره از عشق یا شور و شوق داشته باشد، غم و ناله دیوانگان برای او دلپذیر و خوشایند خواهد بود.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که همه افراد به نوعی به محبت و وابستگی دل می‌بازند و این وابستگی‌ها باعث کاهش توانایی و قدرت آنها می‌شود. در حقیقت، عشق و دلبستگی می‌تواند باعث ضعف و افت توانایی‌های انسان‌ها شود.
هوش مصنوعی: هر چه که مردم میبینند، در واقع تنها یک خواب و خیال است و وجود آنها در این جهان، چیزی جز یک سراب نیست.
هوش مصنوعی: دنیایی پر از هیجان و صدا به وجود آمده، شبیه به دبه‌ای که پر از هواست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.