بو مسیلم گفت خود من احمدم

دین احمد را به فن برهم زدم

چونک شد رنج آن ندامت شد عدم

می‌نیرزد خاک آن توبه و ندم

من به سوی جمع هنگامه شدم

اطلاع از حال ایشان بستدم

ور رسد خاری چنین اندر قدم

که رود گل یادگاری بایدم

گر روا بد ناله کردم از عدم

ور نبود این گفتنی نک تن زدم

پس خزانهٔ صنع حق باشد عدم

که بر آرد زو عطاها دم به دم

جز اشارت که ازین می‌بایدم

که تو دادی اصل این را از عدم

کالهٔ معیوب بخریده بدم

شکر کز عیبش بگه واقف شدم

رخت دادم زر قلبی بستدم

شاد شادان سوی خانه می‌شدم

گفت من در تو چنان فانی شدم

که پرم از تو ز ساران تا قدم

من بمردم یک ره و باز آمدم

من چشیدم تلخی مرگ و عدم

در عذاب و درد و اشکنجه بدم

که بجنبد سلسلهٔ او دم به دم

گفت عیاضی نود بار آمدم

تن برهنه بوک زخمی آیدم

سخت‌تر افشرده‌ام در شر قدم

که لفی خسرم ز قهرت دم به دم

برده در دریای رحمت ایزدم

تا ز چه فن پر کند بفرستدم

رو که بر لوت شگرفی بر زدم

کوری آن وهم که مفلس بدم

تا شتابان در ضلالت می‌شدم

هر دم از مطلب جداتر می‌بدم

میل سوی خرقهٔ داده و ندم

آنچنان باشد که من مغبون شدم