بانگ می‌آمد ز سوی هر درخت

سوی ما آیید خلق شوربخت

ز اشتیاق و حرص یک برگ درخت

می‌زنند این بی‌نوایان آه سخت

گفت راندم پیشتر من نیکبخت

باز شد آن هفت جمله یک درخت

خون شدست اندر بن آن خوش درخت

خواجه راکشتست این منحوس‌بخت

چون برون رفتند سوی آن درخت

گفت دستش را سپس بندید سخت

چون تو بسیاران بلافیده ز بخت

ریش خود بر کنده یک یک لخت لخت

پنج کرت این چنین آواز سخت

می‌رسید و دل همی‌شد لخت‌لخت

بشنو اکنون قصهٔ آن بانگ سخت

که نرفت از جا بدان آن نیکبخت

همچو موسی بود آن مسعودبخت

کاتشی دید او به سوی آن درخت

هست سر مرد چون بیخ درخت

زان بروید برگهاش از چوب سخت

لیک بر قلاب مبغوضست و سخت

زانک ازو شد کاسد او را نقد و رخت

دور عثمان آمد او بالای تخت

بر شد و بنشست آن محمودبخت

هیچ مال و هیچ مخزن هیچ رخت

می دریغش نامد الا جز که تخت

پس نظر کرد آن سلیمان سوی تخت

گفت آری گول‌گیری ای درخت

ای حطیم امروز آرد در تو رخت

محتشم شاهی که پیک اوست بخت

در فلان وادیست زیر آن درخت

پس روان شد زود پیر نیکبخت

هم تو شاه و هم تو لشکر هم تو تخت

هم تو نیکوبخت باشی هم تو بخت

وآن سوم پندت دهم من بر درخت

که ازین سه پند گردی نیکبخت

کرم کرمی شد پر از میوه و درخت

این چنین تبدیل گردد نیکبخت

پس به شوهر گفت زن کای نیکبخت

من برآیم میوه چیدن بر درخت