در دهان هنگام کام و لذت است

گرچه دندان را از آن صد محنت است

اینجهان خود از نفور و ظلمت است

ظلمت جسمیت مادیت است

طاعت او بهر شکر نعمت است

یا ز اخلاص است و صدق نیت است

طاعت من نی ز شوق جنت است

نی ز بیم آتش پر وحشت است

طاعت مزدور بهر اجرت است

بنده را طاعت ز خوف و خشیت است

چون سزاوار نماز و طاعت است

طاعت او خواجگی و حشمت است

و این نتیجه اختیار قدرت است

اندرین قدرت هزاران آفت است

کوی جانان بارگاه حضرت است

کعبه ی بیت الحرام عزت است

بنده ام من پیشه ی من خدمت است

بر من از هر خدمتی صد منت است

حجت و حکمت کتاب و سنت است

یا زر و سیم و قبا و خلعت است

سربه سر تأثیر رسم طاعت است

رسم طاعت را چنین خاصیت است

واسطه نز راه عجز و حاجت است

واسطه از کبریا و عزت است

عشق پیش آهنگ راه جنت است

کاروانسالار ملک و دولت است

تا غلاف اندر بود باقیمت است

چون برون شد سوختن را آلت است

کفر هم نسبت به خالق حکمت است

چون به ما نسبت کنی کفر آفت است

فاعل مطلق یقین بی صورت است

صورت اندر دست او چون آلت است

فکر پیش آور که فکرت حکمت است

حکمت الحق بازدیده فکرت است

آن یکی گیرد زنی از بهر مال

و آن دگر کس زآنکه صاحب عزت است

زن مگیر از بهر مال وعزتش

کاین دو را گه فقر وگاهی ذلت است

ای خوش آنکس کو دم از وحدت زند

[...]

ای به یادت عاشقان را هر نفس

خلوت اندر خلوت اندر خلوت است

ای حدیثت کشتگان را هر زمان

شربت اندر شربت اندر شربت است

ای وصالت عاشقان را دم به دم

[...]

مدعی گر مایه‌دار از قوت است

دعوی او بی‌نیاز از حجت است