جان ناری یافت از وی انطفا

مرده پوشید از بقای او قبا

چون شکر گردی ز تاثیر وفا

پس شکر کی از شکر باشد جدا

این قدر از بهر ابریشم‌بها

خرج کن چون خرج شد اینجا بیا

نک قراضهٔ چند ابریشم‌بها

خرج کن این را و باز اینجا بیا

کاشتران قربان همی‌کردند تا

چیره گردد تیغشان بر مصطفی

حال ما اینست در فقر و عنا

هیچ مهمانی مبا مغرور ما

زیر دیوار بدن گنجست یا

خانهٔ مارست و مور و اژدها

چون تحری در دل شب قبله را

قبله نی و آن نماز او روا

جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا

دان که شیرین می‌کند کل را خدا

گر یکی کفش از دو تنگ آید به پا

هر دو جفتش کار ناید مر ترا

چونک دیگی حایل آمد هر دو را

نیست کرد آن آب را کردش هوا

همچو قندیلی معلق در هوا

نه باسفل می‌رود نه بر علا

آن حکیمش گفت کز جذب سما

از جهات شش بماند اندر هوا

آن دگر گفت آسمان با صفا

کی کشد در خود زمین تیره را

پس لبش ردش کند پیش از گلو

گرچه نعره می‌زند شیطان کلوا

شد شفیع و گفت این ملک و لوا

با کمالی ده که دادی مر مرا

تا گواهی داده باشد هدیه‌ها

بر محبتهای مضمر در خفا

تا که حجتها همی گفتیم ما

که به جای ما کی آید ای خدا

صد پدر صد مادر اندر حلم ما

هر نفس زاید در افتد در فنا

این چنین حسها و ادراکات ما

قطره‌ای باشد در آن نهر صفا