ای نگار دلبر زیبای من

شمع شهرافروز شهرآرای من

جز برای دیدنت دیده مباد

روشنایی دیدهٔ بینای من

جان و دل کردم فدای مهر تو

[...]

کاشکی برخاستستی روز حشر

جمع گشتی باز این اجزای من

تا ببینم آل پیغمبر بکام

ورچه دوزخ بود خواهد جای من

نفس من بگرفت سر تا پای من

گر نگیری دست من ای وای من

چون ز من خالی بماند جای من

گر تو همراهم نباشی وای من

چون بدل کردند خلوت جای من

تخت بند پای من شد پای من

کی بود سیمرغ را پروای من

بس بود فردوس عالی جای من

بر لب دریاست خوش‌تر جای من

نشنود هرگز کسی آوای من

گر فرو رفتی به گنجی پای من

باز رستی این دل خودرای من

شد عنا القلب جان افزای من

شد حقیقت کنز لایفنای من

همچونی بگداخته اعضای من

رفته بود از کار سر تا پای من

بستی از زنجیر سر تا پای من

تا رهائی یابم ازتو وای من

گه دهان شیر باشد جای من

گاه کژدم سر نهد در پای من

صد جهان گشتی تو در سودای من

تا رسیدی بر لب دریای من

من که فرعونم ز خلق ای وای من

زخم طاس آن ربی الاعلای من

بس که کردید از جفا بر جای من

شیر پند افسرد در رگهای من

مر شما را بس نیامد رای من

ظنتان اینست در اعطای من

گفت ایمن باش ای زیبای من

که تو خواهی بود بر بالای من

پشت‌دارِ جمله عصمت‌های من

گوییا هستند خود، اجزای من

یا کسی کو در بصیرتهای من

شد خلیفهٔ راستی بر جای من

حق گشاده کرد آن دم پای من

زان دعا و زاری و ایمای من